Hoewel ik graag meezing met All About That Bass en mijn met melkchocolade en pasta pesto gevulde kont erop wil schudden, is er iets wat me steekt. Steeds meer steekt, elke keer dat curvy en plussize vrouwen een vette duim omhoog krijgen, de Kim K booty als sexy bestempeld wordt en ik hoor dat er echt niéts aan is, aan die skinny bitches, bottenzakken en platte konten met cup A.

Toen ik 15 was kon ik me weinig vervelenders voorstellen dan zonder make-up naar school moeten. Onzeker dat ik was, verschool ik me achter mijn klonterdikke mascara. Ik wilde mijn neus laten verkleinen, net als mijn kaak, mijn ogen laten liften en mijn bovenlip wat opvullen. Nu verschijn ik zonder make-up op internet. Plastische chirurgie? Nooit! Toch krijg ik soms de vraag of ik dat niet moeilijk vind, mijzelf zonder make-up tonen aan tienduizenden mensen.

Ik hou van mooie spullen, schitterend verpakte make-up en hemels vormgegeven schoenen. Maar waar ik ook van hou is kijken naar mooie mensen. Ook vrouwen, ik kan genieten van mooie vrouwen. Zonder me te schamen kijk ik gerust even om als ik een leuk meisje voorbij zie lopen. Moet kunnen toch? Maar het meest geniet ik van mooie mannen. Sexy mannen. Vooral in de zomer. Oef! Bij voorkeur in een strakke wifebeater, zodat je het patroon van zijn twelvepack er doorheen ziet, gespierde armen, getint huidje, druppeltjes zweet… Someone hold me please!

Voordat ik word bestempeld als een oppervlakkige bimbo: mannen praten vaak -ik zal niet zeggen altijd- over mooie vrouwen, dus waarom mag ik het dan niet een keertje hebben over een mooie man? Dit is een blogpost over Vin Diesel. Want wij vrouwen hebben ook behoeften. En nee heren, die behoeften zijn niét alleen maar het praten over onze gevoelens.

Soms ga je af, soms ga je genadeloos onderuit. Je wordt afgewezen, je hebt een situatie verkeerd aangevoeld (Legally Blonde flashback: denken dat je vriend je ten huwelijk gaat vragen terwijl hij de relatie gaat verbreken) of een opdracht waaraan je hard hebt gewerkt en waarvan je dacht dat je het hoogste cijfer van de klas zou behalen, is niet voldoende en wordt afgekeurd.

Ik ben onlangs afgewezen door het grote Nederlandse warenhuis de Bijenkorf. Ik kreeg een aantal weken geleden een mailtje of ik misschien met 7 andere bloggers voor de Bijenkorf wilde gaan bloggen op het nieuwe inspiratieplatform. Dit ging niet zomaar, naast mij waren er nog meer beautybloggers in de running voor de job. Ik moest een proefblog insturen over inspiratie en zou een week later te horen krijgen of ik de gekozen beautyblogger was voor de Bijenkorf.

Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: ik heb een snor. Ik kan er niets aan doen, hij zit er gewoon. Die snor. Waarschijnlijk heb jij ook een snor, of eigenlijk weet ik het wel zeker. We hebben namelijk allemaal een snor, mannen én vrouwen. ‘Hé Vera, gatver! Scheer die snor eens weg’ las ik laatst in de comments op een artikel. Verbaasd las ik deze reactie. Is mijn snor zo zichtbaar dan? Naar boven scrollend bekeek ik mijn foto’s. Ja, mijn snor is zichtbaar en dus moet er korte metten gemaakt worden met mrs. mustache.

Ik wist wel dat mijn snor er zat, maar hij was me nooit echt opgevallen. En nu zag ik hem opeens duidelijk op elke foto. Hij verpestte de mooie plaatjes van mijn glitter lips, aangezien ik alleen nog maar oog had voor de haren op mijn bovenlip. Dat was natuurlijk niet de bedoeling, en dus maakte ik er gelijk werk van om mijn snor de executeren.

Na wat research op het internet besloot ik met een katoenen draad aan de slag te gaan, dat zag er pijnloos en makkelijk uit. Maar pijnloos was het niet, en makkelijk al helemaal niet. Een half uur later keek ik beteuterd en met het draad in mijn handen na mijn rode bovenlip. Mijn rode bovenlip mét haren. Ik ben niet handig met draad, ik kan nauwelijks een knoop vastzetten en laat staan haren ermee verwijderen Dit werkte duidelijk niet, dus besloot ik met mijn beste vriend de pincet de haren te verwijderen. Maar dat is een hele klus die ik wederom nogal onderschatte. Gelukkig kreeg ik van een aantal van jullie tips via Twitter. Waxen of harsen, dat moest het worden. Snel en makkelijk! Maar ik krijg vaak uitslag van hars en zelf een suikerwax maken (het klinkt wel smakelijk), daar had ik nou ook weer geen zin in.

Terwijl het aantal opties steeds meer slonk, wist ik ondertussen nog steeds niet wat ik moest doen met dat zachte vachtje boven mijn lippen. Bleken, was de laatste tip die ik kreeg. Maar natuurlijk! Bleken is pijnloos en je haren zijn daarna niet meer zichtbaar. Bovendien kost het me ook geen geld, tijd of moeite. Tevreden keek ik in de spiegel naar de blonde haartjes op mijn bovenlip. Gebleekt, dat waren ze altijd al.

Waarom maakt ik me nou druk om zoiets stoms en kleins. Niet alles draait om uiterlijk, en toevallig weet ik dat al mijn vriendinnen wel wat haren op hun bovenlip hebben zitten. So what? Ik ben ook maar gewoon een meisje van 19 die ook door de regen fietst en die heel stoer tijdens uitgaan op hakken loopt, maar ondertussen ballerina’s in haar tas heeft zitten.

Ik ben niet het type dat alles maar ‘lekker laat groeien’, dat ook weer niet. Ik verzorg me graag, doe moeite er enigszins modieus bij te lopen en stop vrijwel iedere dag veel tijd en moeite in een mooie make-uplook. Ik scheer die bush bush beneden weg en ik kortwiek het oerwoud onder mijn oksels meerdere keren per week. Maar mijn snor? Die laat ik nog even zitten waar die zit. Het kan zo zijn dat ik me er over een tijdje toch aan stoor dat ik hem toch verwijder, maar nu ben ik nog happy met kleine blonde haartjes op mijn bovenlip. Misschien dat ik binnenkort ook wel een baard laat staan…

De snor, draag hem met trots.

Het vinden van De Perfecte Spijkerbroek is net zoals het vinden de perfecte jongen. Je weet wel wie ik bedoel, die ene gozer waar al honderden films en boeken over zijn gemaakt. Juist, ‘de ware’. Hoe hebben we het ooit in ons hoofd kunnen halen dat de perfecte jongen, en zelfs De Perfecte Spijkerbroek bestaat? Een jeans die als een tweede huid zonder moeite over je benen heen glijdt, en waarbij je (ookal heb je net een grote lunch op) de knoop moeiteloos dicht krijgt. Dat is een grote illusie, zeker met mijn favoriete broek, de skinny jeans is dit vrijwel onmogelijk. Je praat jezelf nog eens een stel dikke kuiten aan!

Ik ben ook nog steeds opzoek naar De Perfecte Spijkerbroek. Hoe kan het ook anders? Want hoewel ik volgende ‘de regels’ een zandloper figuur heb, sta ik iets te vaak in een paskamer een tochnietzoperfectebroek te passen waar mijn billen zo’n beetje over de rand heen puilen. Wanneer ik een broek één (of een paar) maten groter probeer zit hij meestal om mijn benen perfect, maar is er nog wel voor ongeveer 5 kilo extra ruimte bij mijn buik. En nee, het zijn zeker geen zwangerschapsbroeken die ik pas.

Met een compleet leger bezoeken wij vrouwen het liefste een kledingzaak, wanneer we opzoek zijn naar De Perfecte Spijkerbroek. Moeders, zussen en vriendinnen moeten mee om elke spijkerbroek te bekijken en te bekritiseren. Net zoals zij je nieuwe liefde mogen beoordelen, doen ze dat ook bij de spijkerbroeken die je past. Is je vriend wel een beetje lief, heeft hij wel genoeg aandacht voor je en weet hij wat je nodig hebt? Is de broek wel lang genoeg, zitten er geen rare wassingen of bleekplekken in, waardoor je benen dikker lijken?

Vaak wanneer ik halverwege een passessie zit (zo rond broek nummer 22), zakt de moed me in de schoenen. Ik heb mezelf al meerdere malen horen zeggen dat als ik 5 kilo af zou vallen, die broek perfect zou zitten. Net zoals de jongen die ik leuk vind, op brunettes valt en ik dus mijn haren bruin wil gaan verven. Of nou ja, dat is wat ik dan zeg. Maar ondertussen voel ik me ellendig en wil ik alleen maar in een joggingbroek (die passen altijd) en met een reep chocolade, op de bank kruipen.

Maar met niets doen, kom je niet veel verder. Dat weten we allemaal wel. Bovendien kun je ook niet in je blote billen over straat, of 24/7 in een joggingbroek lopen. En dus, wagen we ons elke keer weer in een te klein pashokje, met een -blijkt later- te kleine spijkerbroek. Of nemen we een jongen mee naar huis, waarvan we eigenlijk al weten dat ook hij niet perfect past.

De Perfecte Spijkerbroek en De Perfecte Jongen, ik heb ze allebei nog niet gevonden. Maar eigenlijk red ik me prima zonder. En dus hijs ik mezelf + die 5 extra kilo in een joggingbroek, en ga ik lekker op de bank liggen met een reep chocola. Want in De Perfecte Spijkerbroek en in De Perfecte Jongen geloof ik niet, maar in echte liefde geloof ik wel. En die vind je, wanneer je het ’t minst verwacht…