Voor het ‘Waarom ik ben begonnen met bloggen’ artikel van vrijdag, spitte ik mijn computer door op zoek naar oude foto’s die ik eventueel kon gebruiken. In een mapje ver weggestopt, vond ik opeens foto’s van mijn make-upcollectie bijna 5 jaar geleden. Foto’s met flits gemaakt van alle poeders, lipgloss en mousse foundation in mijn knalgele ladekastje.

Ik blog alweer ruim vijf jaar op veracamilla.nl. In totaal zelfs bijna 6 jaar, als je mijn vorige (proef)blog Makeupalicious ook meetelt. Een vraag die ik regelmatig krijg is waarom ik ben begonnen met bloggen. Daar zijn meerdere redenen voor geweest, waar ik je in dit artikel meer over vertel.

De winter foto’s voor maandag staan al klaar, maar het leek me leuk ook een fotoverslag van mijn verjaardag te doen. Gisteren werd ik 23 jaar. Ik vierde het met mijn ouders en Jeffrey. Ik kreeg belachelijk leuke kado’s, we aten heerlijk gebak, hebben pannenkoeken geluncht (nog lekkerder!), zijn wezen winkelen en bestelden ’s avonds sushi. Het was een fijne, zonnige dag om jarig te zijn.

Aaah, het is weer zo ver! Mijn verjaardag! Dit jaar blaas ik 23 kaarsjes uit. Ik blijf het gek vinden, dat verjaren. Elk jaar vlak voor mijn verjaardag vraag ik me af of ik me ook echt die leeftijd vóel. Dat is nooit zo.

Maar ik ben blij dat ik ouder mag worden. Ik voel me goed en ben gelukkig, dat is het belangrijkst! En dat ik kadootjes krijg en lekker veel taart mag eten natuurlijk.

Als enthousiast Instagramgebruiker kon ik The Instagram TAG natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan. Ik zie het leven door een polaroidvormige bril, maak in het wildeweg foto’s en heb verschillende apps om ze mee te bewerken. Ik update mijn instagrampagina zo vaak mogelijk (maar niet te vaak!) en daarom neem ik je vandaag mee door mijn foto’s.

Ik had voor morgenochtend een vrolijk ‘thankful 2014’ artikel ingepland. Die komt er niet meer. Want hoewel er een heleboel dingen zijn gebeurd afgelopen jaar waar ik heel dankbaar voor ben en 2014 fantastisch was, is er vandaag iets gebeurd waar ik heel verdrietig van ben. Flint is overleden.

Vroeger begreep ik niet hoe mensen verknocht konden zijn aan hun huisdier. Mensen die op hun hond begonnen te lijken, die hun viervoeter als afsluiting op de kerstkaart zetten. Totdat mijn ouders 8,5 jaar geleden besloten een hond te nemen. Een labrador, dat wilde mijn vader. Flint ging hij heten, dat besloot Thijs.