Laatst stond ik voor de spiegel in mijn kamer. In mijn kamer hangt er een grote passpiegel naast mijn wastafel, deze is perfect om vlak voor school even te checken hoe ik eruit zie, en of alles wat ik aanheb, een beetje met elkaar matcht. Het was ’s avonds, ik had net gedoucht en ik was klaar om naar bed te gaan. Ik had een onderbroek en een wit t-shirt aan dat net over mijn heupen viel, met een roeiboot en de tekst ‘NJTK 2006’ op de achterkant. Ik keek naar mezelf in de spiegel, ik keek naar mijn blote benen, mijn stevige, gespierde benen. Jarenlang heb ik mijn ballet/roei/fiets/hockey-benen gehaat. Nooit heb ik ze mooi gevonden, nooit heb ik ze gewaardeerd, nooit hebben ze als een deel van mijn lichaam gevoeld. Altijd als ik naar beneden keek, naar die twee grote dingen, voelde het alsof ze niet van mij waren, zo groot en stevig als ze zijn.
ik keek naar mijn benen en ik realiseerde me dat er niets mis mee was, dat er niets mis is met anders zijn dan de standaard norm. Er is niets mis met Beyoncé of Rihanna, er is niets mis met being bootylicious. Opeens had ik er vrede mee gesloten. Niet dat ik nu elke keer als ik in een 1 bij 1 pashokje van de H&M ga zitten juichen wanneer ik broek nr. 34 óók niet pas. Maar als ik ze nu bekijk, ben ik tevreden, ze horen gewoon bij mij.

Vaak hoor ik meisjes klagen. Dat ze niet mooi zijn, dat ze balen van hun gewicht, neus, haren of kont. Ze zijn niet blij met wie ze zijn, ze zouden liever anders zijn.. Mooier? Maar geloof mij, zeuren heeft geen zin, van klagen word je niet beter, en balen dat je niet voldoet, maakt je echt niet aantrekkelijk. Denk eens aan dat meisje, dat meisje van school, dat meisje uit je hockeyteam. Dat meisje dat je aanbidt, dat mooie meisje, die alle jongens achter zich aan heeft. Denk eens aan jouw voorbeeld, denk haar lach eens weg, kijk eens goed naar haar gezicht, haar lijf. Is zij zo perfect? Zoveel beter dan jij?

Als je niet tevreden bent met wat je ziet als je in de spiegel kijkt, of misschien ben je niet tevreden bent met iets wat je niet kan zien, maar wat van binnen zit, doe er dan wat aan. Misschien heb je heel erg spijt van iets wat je vroeger hebt gedaan, je baalt er van, je haat jezelf erom. Als er niets aan te doen valt, of als je er niets aan wilt doen, accepteer het dan. Accepteer wie je bent. Iedereen is mooi op zijn eigen manier. Straal, lach, geniet. Er is niets mis met anders zijn dan wat wij als normaal ervaren. Er is niets mis met een haviksneus, tennisarmen, een kleine kont of futloos haar. Er is niets mis met meisjes die stralen, omdat ze zichzelf geaccepteerd hebben. Er is niets mis met being who you are.
You are freaking fantastic.

Al een paar keer is het me gevraagd, wat voor opleiding doe jij nou eigenlijk? Op mijn oude blog heb ik er wel eens, niet te uitgebreid, over geschreven. Maar omdat het toch wel een vrij ‘bijzondere’ maar ook vooral leuke, en creatieve opleiding is, zal ik jullie vandaag vertellen wat voor opleiding ik doe. Ook zal ik vertellen wat het inhoudt, en wat ik over een half jaar ( nadat ik geslaagd ben) wil gaan doen!

Ik doe de MBO opleiding Desktop Publishing (afgekort is dat DTP ). Desktop Publishing is ongeveer het zelfde als Grafische Vormgeving, alleen zijn wij op deze opleiding ook/meer bezig met het ‘druk-proces’ (posters printen, uitsnijden etcetera)

DTP is een hele creatieve opleiding, waar je eigenlijk de hele dag achter de computer zit. Als DPT-er ontwerp je o.a nieuwsbrieven, flyers en posters. Je krijgt bijvoorbeeld de opdracht een poster voor een Dance feest in Arnhem te maken. Je krijgt informatie over het feest, beeldmateriaal (foto’s, logo’s, etc.) en maakt een poster waarvan jij denkt dat deze aansluit op de doelgroep. Je moet er voor zorgen dat alle foto’s scherp zijn, de tekst goed leesbaar, maar natuurlijk ook dat de poster er aantrekkelijk uitziet voor de doelgroep. Eerst schets je een aantal posters, en de beste schets werk je uit. Als je poster klaar is print je deze, en snij je deze eventueel uit/bij.

Dit is maar een klein voorbeeld. Natuurlijk krijg je veel meer van dit soort opdrachten, en moet je ook logo’s, of zelfs hele huisstijlen maken voor een bedrijf (logo, visitekaartje, briefpapier, envelop…).

Dit is mijn laatste jaar van de opleiding, en hierna wil ik de MBO opleiding Multimedia gaan doen. Deze opleiding wilde ik oorspronkelijk al doen, maar toentertijd was er de regel dat je eerst DTP moest doen, voordat je Multimedia vormgeving kon gaan doen. Vandaar dat de DTP opleiding maar 3 jaar ( 2 jaar als je in het versnelde traject zit, zoals ik ) duurt, net zoals de Multimedia Vormgeving ( die je ook versneld kan doen ). Zo ben je uiterlijk 6 jaar bezig met je MBO opleiding, en kan je daarna naar het HBO.

DTP is toch erg op papier gericht, als dtp-er maak je vaak nieuwsbrieven en flyers voor minder flitsende dingen, zoals een hockeyclub of een bloedbank (om maar even wat te noemen). Dit is gewoon niet mijn ding, ik zie het niet zitten om later 5 dagen per week van 9 tot 5 hockeyblaadjes in elkaar te zetten.

Ik ben meer geïnteresseerd in het video en internet deel. Video’s bewerken, zelf filmen, en internetsites opzetten. Momenteel krijgen we een beetje les in HTML en ik merk dat ik dit erg interessant vind en er graag verder mee wil. Daarom dus de opleiding Multimedia vormgever, die ik volgend jaar wil gaan doen. Op deze opleiding leer je dit soort dingen allemaal.

Dit was in het kort mijn opleiding! Hopelijk vonden jullie het leuk om te lezen. Natuurlijk houdt mijn opleiding nog veel meer in, maar daar wil ik niet te veel op ingaan, anders wordt het zo’n saai verhaal. Maar als je meer informatie wilt, omdat je eraan denkt zo’n opleiding te gaan doen, mail me dan gerust of laat een reactie achter bij de comments.

En oja, het is natuurlijk wel lachen dat ik zo’n opleiding doe, maar we weten allemaal dat ik over een paar jaar toch mijn eigen grote lifestyle-mode-beauty-personal website heb, waarmee ik miljóenen verdien. Maar ja, je moet toch wat in de tussentijd doen! (;

Ik ben geen knuffelig type. Ik ben niet het type meisje die al haar vriendinnen uitgebreid knuffelt, ik hou niet van klef gedoe! Ik krijg er rillingen van. Al dat geknuffel maakt me zenuwachtig.

Toen ik mijn eerste vriendje had, vond ik het prima om hand in hand te fietsen (oeeeeh risky business!)
maar om nou uitgebreid te gaan staan knuffelen, dat vond ik verschrikkelijk. Hij probeerde het wel eens, maar vooral als andere mensen erbij waren, was t alleen maar héél ongemakkelijk en weinig fun. Dat kwam misschien ook wel een beetje omdat ik gelijk rood aanliep en vreemde bultjes in mijn nek en hals kreeg als ik merkte dat vriendlief met gespreide armen en een big smile op me af kwam lopen. Cooome to pappa!

Zoenen, dat kon ik wel, en hóe! Het liefst lebberde ik mijn vriendje de hele dag af. Ik had er geen problemen mij als er mensen bij waren, die lippen van mijn vriendje proefden gewoon te lekker. Zolang er maar geen foto’s gemaakt werden, want dan realiseerde je je opeens hoe góór dat heerlijke gezoen er eigenlijk uitzag.
Jaaa, van zoenen was ik niet vies! Maar zijn lippen moesten de mijne niet opeens loslaten. O wee als ik merkte dat hij van dat gekus opeens in geknuffel over wilde. Dan maakte ik me er snel met een ”Goh is het al zó laat!?” vanaf. Knuffelen is me net een stap te ver.

Met mijn vriendinnen kan ik onwijs lachen, kletsen, roddelen en feesten, maar een paar uur voordat het tijd wordt om afscheid te nemen krijg ik het benauwd. Wat moet ik doen? Een knuffel? Drie kussen? Zachtjes bijten in haar oor? Meestal bid ik dat ik er met een handdruk vanaf ben.

Misschien ben ik raar? Misschien is er iets misgegaan bij mijn geboorte. One thing’s for sure: probeer niet met mij te knuffelen. Als je me een keer ontmoet en me gedag wilt zeggen, wees dan niet verbaasd dat bij onze begroeting jij me probeert te knuffelen, terwijl ik je probeer 3 kussen te geven, waarna we uiteindelijk eindigen met een handdruk.

Ook als andere mensen klef doen, trek ik het niet. Een vriend van me die zich zo alleen voelt omdat ie een keer zonder zijn vriendin ontbijt, want hij is zo ‘meeeega in love’ (sowieso druipt de klefheid al van de benoeming ‘meeeega in love’ af) unfollow ik gelijk op twitter. Ik ben hartstikke blij als vriendinnen van me een leuk vriendje gevonden hebben, zolang ze mij maar niet lastig vallen met smsjes/krabbels/tweets/mails over dat ze hem zo verschrikkelijk missen! Maar daar kom ik nog een andere keer op terug.

Ik wil best gezellig doen enzo. Ik praat graag, geen grap is mij te grof en oké, als het ECHT moet, wil ik best met je knuffelen.

Goh is het zó laat!?

Ik ben helemaal niet spiritueel, en als iemand tegen me zei dat ik ‘in mezelf moest geloven’ liepen de rillingen al over mijn lijf. Niets voor mij, dat zwerige gedoe! Wel was ik altijd erg geïnteresseerd in geesten en dat soort stuff. Sowieso interesseren mensen me heel erg, en vind ik het leuk om anderen met problemen te helpen. Vandaag ga ik het met jullie over iets hebben, wat mij super heeft geholpen.

The secret. Jullie hebben er vast wel eens over gehoord of er over gelezen. Ik zelf heb het boek ook gelezen, en omdat t mij geholpen heeft, en meerdere lezeressen er wel een artikeltje over wilde zien, ga ik jullie kort proberen uit te leggen wat The Secret is, en hoe het mij heeft geholpen.

Er is een boek en een film over ‘The Secret’. The Secret gaat over hoe je alles kunt krijgen wat je wilt, het gaat om de wet van aantrekkingskracht. Liefde, geld, die baan, you name it, and you can have it. Je moet jezelf zien als een magneet. Als ik als een chagerijn door de discotheek loop, omdat ik echt geen zin heb in irritante jongens, reken maar dat er geen een een praatje durft te maken. Ik straal uit dat ik iets niet wil, dus krijg ik het ook niet. Zendt je uit dat je liefde wilt, dan krijg je dat. Je moet er echter wel in geloven. Je moet van uit het diepste in je lichaam voelen hoe graag je liefde wilt, je moet denken alsof je het al hebt, en je zult het ontvangen. Alles wat in je leven gebeurd, heb je volgens The Secret op jezelf afgeroepen. Ook de slechte dingen. Denk niet dat je iets niet kan, denk altijd positief en je trekt andere positieve dingen aan. Het is vrij ingewikkeld uit te leggen wat er precies met The Secret wordt bedoelt, maar kort gezegd krijg je gewoon wat je wilt. Je wilt iets, denk dat je het hebt, en je zal het echt ontvangen. Denk nooit negatief, denk nooit ”ik wil niet te laat komen” maar denk ”ik kom op tijd”. Je kan alles, je moet er gewoon in geloven. Geloof in jezelf en wees positief.

In The Secret komt ook het zogenaamde ‘vision board’ voor. Op zo’n vision board plak je plaatje en teksten van alles wat je maar wilt. Plak je streefgewicht erop, een gelukkig getrouwd paar of een grote som geld. Kijk vaak op het vision board, en denk vaak aan de dingen die je er hebt opgeplakt, geloof dat je ze hebt, en je zult ze ontvangen.

Ik ben vanaf mijn 15de vrij depressief geweest door een aantal dingen die er zijn voorgevallen toen ik 14 was. Het was vrijwel onzichtbaar voor vriendinnen en klasgenoten (in de klas was ik altijd vrolijk), maar ik zat echt niet goed in mijn vel. Het liefst lag ik hele dagen in bed en als ik wakker was huilde ik veel, of was ik ongelooflijk chagrijnig. Toen ik met deze blog begon is dit een stuk minder geworden, maar na het lezen van The Secret is dit vrijwel verdwenen. Voordat ik aan The Secret begon ben ik wel bij een psycholoog geweest, en dat hielp enigzins, maar wat zij mij niet leerde, en wat The Secret mij wel heeft geleerd is dat je positief moet denken. Denken dat je iets wel kan! En er niet vanuit gaan dat je zal mislukken (wat ik automatisch deed) de laatste weken, misschien wel maanden ben ik me steeds beter gaan voelen. Ik zit echt goed in mijn vel en kan nu oprecht blij zijn. Ik ben heel anders vrolijk dan voorgaande jaren. Ik droom weer, ik heb weer doelen, ik wil ergens voor gaan, ik wil succesvol zijn! Ik ben echt blij met alles wat ik doe. Natuurlijk heb ik nog wel eens een dipje of een slechte dag. Het negatief denken zat er bij mij zo ingeramd, dat het makkelijk is om terug te vallen. Maar ik merk hoe goed ik me voel, en wat voor fijne dingen er gebeuren door gewoon positief te denken en te geloven dat ik iets wel kan. En als je er over nadenkt, is het eigenlijk heel logisch. Wanneer heeft negatief denken je iets fijns gebracht? Hoe zou negatief denken nou goed voor je kunnen zijn? That’s right, je moet gewoon positief denken!

Er is ook een speciaal boek voor tieners (hoewel ik zeker weet dat ook jongere meiden het normale boek makkelijk zullen begrijpen). In bovenstaande filmpje wordt The Secret al wat meer duidelijk.

Wil je meer over The Secret weten? Google het maar eens, en er komen duizenden hits!

Als je niet zo lekker in je vel zit, raad ik het je zeker aan om The Secret te lezen. Het is een makkelijk boek om te lezen, verkrijgbaar in het engels en in het nederlands en kost ongeveer 18 euro. Ben je er nieuwsgierig naar, koop dan het boek. Het was mijn beste uitgegeven 18 euro ooit (:

Ken jij The Secret, en wat vind jij er van?

Edit: Ik geloof zeker niet alles wat in The Secret staat. Een voorbeeldje: Als je wilt afvallen moet je volgens The Secret gewoon niet geloven dat wat je eet, je dik maakt. Dat je moet denken dat er geen calorieën in eten zit! Ja hallo, hoe denk je dat ik aan die zwemband gekomen ben? ;)

Als eigenaresse en als enige schrijfster van deze beautysite, leek het me leuk eens met jullie te delen hoe ik vroeger mijn make-up deed. Ik zal het jullie vertellen, en natuurlijk laten zien door middel van foto’s. Op mijn 14de begon ik echt make-up te dragen. Ik had het op de basisschool wel eens gedaan, ik had wel eens oogpotlood en lipgloss gebruikt, maar toen ik op de middelbare school zat durfde ik het niet meer. Dus begon ik met het dragen van make-up toen mijn vriendinnen dat ook deden. Dat was eind 1ste jaar, begin 2de jaar van de middelbare school, ik was toen ongeveer dertien/veertien jaar.

14 jaar: Ik kreeg vaak de oude mascara’s van mijn moeder, waar dan nog wat in zat. Meestal was deze al te oud, wat als resultaat had, dat ik klonterige wimpers had. Ik gebruikte niet veel mascara, die vaak van de merken L’oreal of Maybelline waren, en gebruikte verder ook geen lipgloss of andere make-up. Wel had ik een keer een mousse foundation van Maybelline gekocht, omdat ik me zo stoorde aan mijn rode neus en wangen. Ik heb hem 1 keer gebruikt, en had het alleen op mijn wangen en neus gesmeerd, mijn vriendinnen vonden het geen gezicht (het was ook geen gezicht), dus die heb ik na eenmalig gebruik een tijd niet meer aangeraakt. Ik gebruikte wel nagellak, en mijn favoriete kleur was zwart. Ik kan me nog goed herinneren dat ik in de klas zat en dat de popi jopi gymleraar (die nog sarcastischer als mij is, en waar ik een bloedhekel aan had) vol afgrijzing naar mijn nagels aan het staren was.
Op mijn 13de had ik mijn haar rood geverfd, en ik vond het eigenlijk wel gaaf, maar omdat mijn vriendinnen het echt lelijk vonden (net zoals de rest van de school ”zijn je luizen ongesteld?”) was ik blij dat het al flink aan het uitgroeien was op mijn 14de.

Begin 15 jaar: De vriendinnen die mijn zwarte nagels en rode haar vreselijk vonden, waren mijn vriendinnen niet meer. En hoewel ik zeker weet dat Merel geen fan is van zwarte nagels (en al he-le-maal niet van rood haar) is ze een goede vriendin van me geworden, en dat is ze nog steeds. Toen ik 15,5 was en inmiddels in de derde zat, was ik het wel zat om steeds te horen dat ik lelijk was en een grote neus had, dus besloot ik dat ik die mousse foundation toch maar weer eens ging gebruiken. Ik vertelde Merel, Vera (yep, vriendin met dezelfde naam) en Susanne dat ik de volgende dag naar school ging met foundation op, en ze mochten er niets van zeggen. Ze hielden keurig hun mond, en na een paar weken begonnen ook zij foundation te dragen. Oude vriendinnen hadden wel wat van mijn ‘make-over’ gezegd, omdat het echt wel opviel. De mousse foundation dekte ontzettend goed, en dus was mijn rode, pukkelige huid opeens gaaf. Ik epileerde nu ook mijn wenkbrauwen, waar ik nog wel eens ik kon doorslaan met als resultaat dat ik 2 dunne streepjes al wenkbrauwen had. Mijn rode haar was vrijwel volledig uitgegroeid, dus ja, ik was best veranderd en daar was ik hartstikke blij om en trots op. Ik begon ook steeds meer mascara te dragen, en uiteindelijk ook deed ik ook wat bronzer van essence op mijn wangen, aangebracht met een oude Miss Helen kwast van mijn moeder (wat soms eindigde in twee niet zulke charmante bruinen strepen links en rechts). Ook leuk: Ik had nog nooit van concealer gehoord, dus als ik een puist had, smeerde ik daar gewoon extra veel foundation op.

Eind 15, begin 16 jaar: De mascara werd wat minder, en ik begon een vloeibare, slecht dekkende foundation van de Etos te gebruiken. Ik zag er dus wat natuurlijker uit. Ook had ik een paar oogschaduws gekocht, en vooral de blauwe-groene oogschaduw trio van de Hema deed ik nog wel eens op. De licht groen in mijn binnenste ooghoek, de lichtblauw in het midden van m’n ooglid, en de donkerblauw aan het eind. Ik vond dit altijd heel mooi staan, en deed het af en toe op naar school of naar mijn werk. Ook had ik een paarse, soort oogschaduw pen van de Etos gekocht, die ik soms onder mn oog deed, wat wel een grappig effect gaf. Ook begon ik met het dragen van vloeibare eyeliner van de Hema, op mijn bovenste wimperrand. Een vriendin van me deed dat ook, en omdat het bij haar zo mooi stond, begon ik het ook uit te proberen.

Eind 16 jaar: Ik gebruikte nu vloeibare foundation van essence en ik had zelfs een blush van 2True. Ik gebruikte nog steeds wel veel mascara, en ook veel eyeliner. In combinatie met mijn inmiddels weer dikke wenkbrauwen, was dit best mooi. De dikke eyeliner is vrij lang mijn handelsmerk geweest, vanaf mijn 16de tot mijn 17de, heb ik het bijna dagelijks gedragen. Ook had ik eindelijk de beautyblogs ontdekt, en heb ik in een korte tijd de beautyblogs van Mascha (Beautygloss) en Cynthia (Misslipgloss) compleet doorspit en alles gelezen. Ik was ontzettend nieuwsgierig, er ging echt een wereld voor me open! Ik ontdekte concealer, lipgloss en wenkbrauw poeder. En blijkbaar bestond er verschil in de kwaliteit van make-up kwasten, en was pigmentatie in je oogschaduw belangrijk. Ik gebruikte toen al wel oogschaduw, meestal een bruin paletje van rimmel, en al snel bestelde ik een 88 palette en wat kwasten bij Coastal Scents.

Toen ik eind 16, bijna 17 was, begon ik steeds meer te experimenteren met make-up, en in een korte tijd is het heel snel gegaan. Ik kocht veel meer spulletjes, en ging hele andere producten gebruiken. Toen ik dik een maand 17 was startte ik mijn eigen beautyblog, en daar ben ik nog altijd heel erg blij mee.

Het kan zijn dat bovenstaande informatie niet volledig klopt, maar ik vond het onwijs moeilijk om alles terug te halen. Ik wisselde best vaak qua make-up. Ook mijn wenkbrauwen had ik de ene keer weer dun, en dan weer dik. Droeg ik de ene dag nog veel mascara, een week later gebruikte ik het nog maar nauwelijks. Ik hou gewoon van experimenteren en nieuwe dingen proberen.

Zouden jullie ook zoiets van mijn kleding willen zien?

En ben jij erg veranderd qua gebruik van make-up? Gebruik je nu meer, minder,of misschien andere producten?

Lota Of Love,
Vera Camilla

What’s in a name? That which we call a rose, by any name would smell as sweet – William Shakespeare

Een van mijn favoriete citaten is toch wel bovenstaande van William Shakespeare. Sowieso ben ik een big Shakespeare fan. Ik heb een boek met al zijn gedichten – in het engels – en Romeo + Juliet is mijn favoriete film. Shakespeare is in mijn ogen een geniaal. De manier waarop hij de simpelste dingen verwoord, is gewoonweg prachtig.

Want wat betekend nou echt een naam? Als ik niet Vera Camilla zou heten, zou ik bovendien nog steeds dezelfde persoon zijn. Maar toch denk ik dat mijn naam mij wel helpt. Hij is vrij bijzonder, valt op. Ik ken niemand met dezelfde naam.

Het verhaal achter mijn naam zelf is kinda cheesy, ik twijfel er zelfs een beetje aan of het waar is (sorry, pap) maar het schijnt zo te zijn dat in de nacht voordat ik werd geboren, mijn vader een droom had, waarin er een blond meisje naar hem toe kwam, dat zei: Ik ben Vera en ik ben je dochter. En floep, de volgende ochtend was ik er. Dat vonden mijn ouders toch zo geweldig, dat ze me besloten Vera te noemen.

Misschien denk je nu, maar je heet toch Vera Camilla? Ja, zo heet ik ook, Camilla mijn tweede naam. Deze naam heeft mijn moeder gekozen, Camilla is een-of-andere-franse-kunstenares waar ze vroeger gek van was. Mijn roepnaam is dus gewoon Vera, maar ik begin mijn tweede naam steeds vaker te gebruiken, omdat ik Vera en Camilla samen, gewoon heel erg mooi vind. En later erg goed zal passen bij mijn eigen make-up lijn
;)

En dat is dus het verhaal achter mijn naam! Hoe heet jij, en zit er nog een verhaal achter jouw naam? Ik ben benieuwd!

Lots Of Love,
Vera Camilla