Ik ben geen knuffelig type. Ik ben niet het type meisje die al haar vriendinnen uitgebreid knuffelt, ik hou niet van klef gedoe! Ik krijg er rillingen van. Al dat geknuffel maakt me zenuwachtig.
Toen ik mijn eerste vriendje had, vond ik het prima om hand in hand te fietsen (oeeeeh risky business!)
maar om nou uitgebreid te gaan staan knuffelen, dat vond ik verschrikkelijk. Hij probeerde het wel eens, maar vooral als andere mensen erbij waren, was t alleen maar héél ongemakkelijk en weinig fun. Dat kwam misschien ook wel een beetje omdat ik gelijk rood aanliep en vreemde bultjes in mijn nek en hals kreeg als ik merkte dat vriendlief met gespreide armen en een big smile op me af kwam lopen. Cooome to pappa!
Zoenen, dat kon ik wel, en hóe! Het liefst lebberde ik mijn vriendje de hele dag af. Ik had er geen problemen mij als er mensen bij waren, die lippen van mijn vriendje proefden gewoon te lekker. Zolang er maar geen foto’s gemaakt werden, want dan realiseerde je je opeens hoe góór dat heerlijke gezoen er eigenlijk uitzag.
Jaaa, van zoenen was ik niet vies! Maar zijn lippen moesten de mijne niet opeens loslaten. O wee als ik merkte dat hij van dat gekus opeens in geknuffel over wilde. Dan maakte ik me er snel met een ”Goh is het al zó laat!?” vanaf. Knuffelen is me net een stap te ver.
Met mijn vriendinnen kan ik onwijs lachen, kletsen, roddelen en feesten, maar een paar uur voordat het tijd wordt om afscheid te nemen krijg ik het benauwd. Wat moet ik doen? Een knuffel? Drie kussen? Zachtjes bijten in haar oor? Meestal bid ik dat ik er met een handdruk vanaf ben.
Misschien ben ik raar? Misschien is er iets misgegaan bij mijn geboorte. One thing’s for sure: probeer niet met mij te knuffelen. Als je me een keer ontmoet en me gedag wilt zeggen, wees dan niet verbaasd dat bij onze begroeting jij me probeert te knuffelen, terwijl ik je probeer 3 kussen te geven, waarna we uiteindelijk eindigen met een handdruk.
Ook als andere mensen klef doen, trek ik het niet. Een vriend van me die zich zo alleen voelt omdat ie een keer zonder zijn vriendin ontbijt, want hij is zo ‘meeeega in love’ (sowieso druipt de klefheid al van de benoeming ‘meeeega in love’ af) unfollow ik gelijk op twitter. Ik ben hartstikke blij als vriendinnen van me een leuk vriendje gevonden hebben, zolang ze mij maar niet lastig vallen met smsjes/krabbels/tweets/mails over dat ze hem zo verschrikkelijk missen! Maar daar kom ik nog een andere keer op terug.
Ik wil best gezellig doen enzo. Ik praat graag, geen grap is mij te grof en oké, als het ECHT moet, wil ik best met je knuffelen.
Goh is het zó laat!?
