Ik ben best wel manisch depressief aangelegd. Het ene moment voel ik me on top of the world en het andere moment voel ik me ellendig en kruip ik diep weg onder de lakens. Dan wil ik niets liever dan onzichtbaar zijn. Zelfmedelijden heb ik niet, maar ik voel me dan gewoon echt even rot. Meestal niet zonder reden, vaak komt het door de wortel van al het kwaad: mannen.
Ik kan mezelf dus echt he-le-maal gek maken om iets heel kleins en daar kan ik dan echt even van in een dipje raken. Super vervelend, maar ik leer er gelukkig wel steeds beter mee om te gaan. Ik ga schrijven, leuke films kijken, vriendinnen bellen of shoppen. Afleiding: that’s the key to when i’m down! Lees ook deze blogpost over een dipje en hoe je er weer uit komt.
Maar nu heb ik opeens de hele sterke behoefte om iets anders te doen tegen mijn dip en dat is hardlopen! Ik heb het vroeger vrij regelmatig gedaan en hoewel ik bij lange na geen marathon kon lopen, hielp het rennen onder het genot van een fijne R&B beat wel. En dus ga ik vandaag weer beginnen met rennen, hier in het bos om de hoek. Door de endorfine die ik tijdens het bewegen aanmaak voel ik me beter, maar ook door de heerlijke zon die er nu schijnt en het idee dat het ook nog eens gezond voor me is helpt ook een handje.
Ik ga mezelf niet verplichten het elke dag te doen, maar ik weet dat wanneer het ‘nodig’ is, ik toch zo weer die sportschoenen aantrek.
Who’s running with me?
Ik at het vroeger ook altijd ‘weg’, maar dat helpt echt niet.
Ik ga zo lekker rennen op de cd No Boys Allowed van Keri Hilson!
[Beantwoorden]
Hoe ben je daarvan afgekomen?
[Beantwoorden]