Het is een jaar geweest van bijna elke dag zelf koken, mijn eigen buren hebben, opblijven tot hoe laat ik maar wilde, boodschappen doen en mijn lijstje vergeten, vrienden en vriendinnen over mijn eigen vloer hebben, midden in de nacht douchen als ik daar zin in had, eten bestellen bij de talloze restaurants waar ik uit kan kiezen, gillen als ik in een film ‘mijn’ buurt voorbij zag komen (‘daar woon ik!’) en de volledige DVD-box Gossip Girl kijken. Het eerste jaar in Amsterdam is alweer om!
5 oktober 2013 verhuisde ik naar Amsterdam. Vooral de laatste maanden zijn voorbij gevlogen. Langs het heerlijke weer, uit eten op het Leidseplein, films kijken in Tuschinski, talloze sushi roll’s en uitslapen in het weekend. Ik woon alweer een jaar op mezelf en het is verbazingwekkend goed gegaan. Ik zit hier wel op mijn plek. In mijn fijne appartement, in Amsterdam. Ik vind het nog steeds gek dat ik hier woon, heb onlangs een abonnement op het Parool genomen en ontdek nog steeds elke week nieuwe leuke plekjes in de stad, maar wat ben ik blij dat ik de stap heb gemaakt om te verhuizen.
Mijn moeder zei dit weekend tegen me dat ze vind dat ik in een jaar een stuk volwassener ben geworden. Ik zou bijna zeggen dat ik me hetzelfde voel als een jaar geleden, maar dat is niet zo. Ik voel me inderdaad wel iets ouder. Ik voel me ook veel fijner. Alsof ik mijn eigen leven veel meer in de hand heb. Ik durf meer en ben veel minder bang. Ik onderneem veel sneller iets, durf meer risico’s te nemen en meer mijn mannetje te staan.
Ik heb vorig jaar best wel opeens het besluit genomen te verhuizen. Het was niet zo dat ik er al maanden mee bezig was. Ik had juist besloten dat ik nog niet weg hoefde. Maar opeens was het moment daar. Ik zag dat mijn omgeving het niet helemaal vertrouwde, bang was dat ik niet doorhad wat ik deed. Maar ik wist heel goed wat ik deed. En juist omdat ik het best wel snel besloot, had ik geen tijd voor twijfels of om bang te zijn. Niet nadenken, gewoon doen. Het voelde goed en het was ook goed.
Het enige waar ik een jaar later nog steeds moeite mee heb, is fietsen. Ik vind fietsen in Amsterdam heel eng. In Arnhem is het honderd keer rustiger. Er zijn geen hordes toeristen, geen trams die voorbij sjeezen en geen enge tram rails waarin je terecht kan komen (en waardoor je heel hard kan vallen). Ik heb rij angst waar ik maar niet vanaf kom en waarom ik ook geen rijbewijs heb. Er gebeurt teveel, ik kan het niet overzien. Terwijl ik juist zo graag lekker wil fietsen! In Arnhem deed ik dat graag. Ik fiets veel liever dan dat ik loop. Daarom is mijn doel voor het komende jaar: meer fietsen!
Foto’s uit de eerste Herfst foto’s in Amsterdam.
Een jaar op mezelf. Ik voel me goed en fijn in mijn eigen plek, met mijn buren uit Californië, de pakketjesbezorger die me altijd vriendelijk gedag zegt, de krappe Albert Heijn waar ik veel minder keus heb dan bij die van mijn ouders in in Arnhem (maar echt niet dat ik naar de veel grotere C1000 ga) en mijn lieve vrienden, vriendinnen, ouders en broertje die altijd bellen als ze in de buurt zijn voor een kop koffie, thee of een bord pannenkoeken. Dit jaar zie ik hopelijk voor het eerst sneeuw vanuit mijn appartement liggen en ontdek ik nog meer van de stad.
helamaal geljk :wave: :wow:
[Beantwoorden]