Ik kan heel erg genieten van muziek, boeken, TV-series en films. Ik kan er helemaal in op gaan, er vrolijk of juist verdrietig van worden. Het lezen van de laatste bladzijde of het einde van Romeo + Juliet kan ik zo lang mogelijk uitstellen, om maar te voorkomen dat het afgelopen is. Ik wil niet dat Romeo en Juliet doodgaan en als het boek uit is, dan moet ik mijn favoriete personages gaan missen.
CSI was lang een van mijn favoriete series. Ik smulde ervan, het was zo lekker spannend. Toch kijk ik het niet meer, het werd iets te spannend. Ik ging het teveel in mijn eigen leven plaatsen. Bang dat ik vermoord zou worden omdat de buurman een psychopaat bleek te zijn, of misschien draaide mijn eigen vriend wel door.
Toen ik de Twilight boeken uitgelezen had, voelde mijn hart gebroken. Ik had zo meegeleefd met Edward en Bella en nu zou ik nooit meer van ze horen (of nou ja, lezen). Net als van Harry, Ron en Hermelien. Hoe zou het met ze gaan? Ik mis ze nog steeds wel eens.
De serie 13 Reasons Why, iedereen praat erover. Stiekem wil ik het gaan kijken, maar ik durf niet. Ik weet dat het indruk op me gaat maken. Téveel indruk. De laatste tijd realiseer ik me dat steeds meer, hoeveel het kijken van series en films en het lezen van boeken, invloed heeft op mijn leven. Het heeft invloed op hoe ik naar de wereld kijk, hoe ik op situaties reageer en zelfs op welke grapjes ik maak.
Ik begin eigenlijk steeds meer te vinden dat het teveel invloed heeft. Ik kan het allemaal niet loslaten, ik kan niet van een afstandje kijken en als de TV uitgaat wat er zojuist op dat scherm gebeurde, uit mijn gedachte zetten. ‘Het is maar een film schatje!’ zegt Jeffrey dan, maar mijn eigen leven voelt soms zelfs als een film.
Het klinkt misschien heel dom en naïef, maar ik geloof teveel in de dingen die op TV gebeuren. Dat het allemaal niet echt is, dat besef ik niet genoeg. Ik zie echte mensen, in situaties die ook hartstikke echt zouden kunnen zijn. Maar ik zie ook Leonardo DiCaprio na Romeo + Juliet een rijke oplichter spelen in Wolf of Wallstreet. Ik heb één leven, het is niet zo dat als mijn leven voorbij is ik weer een andere kans krijg ik een volgende rol.
Door films en series merk ik ook dat ik wacht tot het noodlot toeslaat. In een serie en film gebeurt altijd zoveel, niks is te gek. In mijn leven merk ik dat ik dat ook verwacht, als er te lang niets gebeurt word ik onrustig en angstig. Wanneer slaat het noodlot toe in ‘mijn film’?
Ik hoop dat alles wat ik zojuist opgeschreven heb enigszins logisch klinkt. Ik vind het lastig om te verwoorden omdat het vooral veel met gevoel te maken heeft en het niet iets is wat ik heel duidelijk kan aanstippen, maar waarvan ik wel degelijk gemerkt heb dat het veel met me doet.
Ik schrijf dit, omdat ik niet weet hoe ik ermee om moet gaan en hoop dat iemand dit herkent. Ik geniet ontzettend van een leuke series, films en boeken. Van een goed verhaal. Júist omdat ik me zo kan inleven, ik word er helemaal ingezogen. Maar ik denk er serieus steeds vaker aan om mijn abonnement op Netflix op te zeggen. Ik probeer het al zoveel mogelijk te beperken en geen dingen te kijken waar ik bang van word. Ik kijk daarom vooral (romantische) komedies, zodat ik er in ieder geval een goed gevoel aan overhoud. Maar dan nog merk ik dat het teveel effect op me heeft. Tot zover mijn verhaal.
Ik ga het proberen! Dankjewel Mirte :)
[Beantwoorden]
Is idd een goeie tip maar ik wil soms gewoon niet dat ik besef dat het nep is, als je begrijpt wat ik bedoel? Heel raar gevoel dat ik dan heb..
Had ik ook na het lezen van the hunger games boeken. Echt een tijd volledig afwezig geweest omdat mijn gedachten afdwaalde naar het verhaal. Het gevoel dat ik toen kreeg kan ik ook echt niet beschrijven.
[Beantwoorden]