Leef ik me (te)veel in?

Ik kan heel erg genieten van muziek, boeken, TV-series en films. Ik kan er helemaal in op gaan, er vrolijk of juist verdrietig van worden. Het lezen van de laatste bladzijde of het einde van Romeo + Juliet kan ik zo lang mogelijk uitstellen, om maar te voorkomen dat het afgelopen is. Ik wil niet dat Romeo en Juliet doodgaan en als het boek uit is, dan moet ik mijn favoriete personages gaan missen.

via GIPHY

CSI was lang een van mijn favoriete series. Ik smulde ervan, het was zo lekker spannend. Toch kijk ik het niet meer, het werd iets te spannend. Ik ging het teveel in mijn eigen leven plaatsen. Bang dat ik vermoord zou worden omdat de buurman een psychopaat bleek te zijn, of misschien draaide mijn eigen vriend wel door.

Toen ik de Twilight boeken uitgelezen had, voelde mijn hart gebroken. Ik had zo meegeleefd met Edward en Bella en nu zou ik nooit meer van ze horen (of nou ja, lezen). Net als van Harry, Ron en Hermelien. Hoe zou het met ze gaan? Ik mis ze nog steeds wel eens.

De serie 13 Reasons Why, iedereen praat erover. Stiekem wil ik het gaan kijken, maar ik durf niet. Ik weet dat het indruk op me gaat maken. Téveel indruk. De laatste tijd realiseer ik me dat steeds meer, hoeveel het kijken van series en films en het lezen van boeken, invloed heeft op mijn leven. Het heeft invloed op hoe ik naar de wereld kijk, hoe ik op situaties reageer en zelfs op welke grapjes ik maak.

Ik begin eigenlijk steeds meer te vinden dat het teveel invloed heeft. Ik kan het allemaal niet loslaten, ik kan niet van een afstandje kijken en als de TV uitgaat wat er zojuist op dat scherm gebeurde, uit mijn gedachte zetten. ‘Het is maar een film schatje!’ zegt Jeffrey dan, maar mijn eigen leven voelt soms zelfs als een film.

Het klinkt misschien heel dom en naïef, maar ik geloof teveel in de dingen die op TV gebeuren. Dat het allemaal niet echt is, dat besef ik niet genoeg. Ik zie echte mensen, in situaties die ook hartstikke echt zouden kunnen zijn. Maar ik zie ook Leonardo DiCaprio na Romeo + Juliet een rijke oplichter spelen in Wolf of Wallstreet. Ik heb één leven, het is niet zo dat als mijn leven voorbij is ik weer een andere kans krijg ik een volgende rol.

Door films en series merk ik ook dat ik wacht tot het noodlot toeslaat. In een serie en film gebeurt altijd zoveel, niks is te gek. In mijn leven merk ik dat ik dat ook verwacht, als er te lang niets gebeurt word ik onrustig en angstig. Wanneer slaat het noodlot toe in ‘mijn film’?

Ik hoop dat alles wat ik zojuist opgeschreven heb enigszins logisch klinkt. Ik vind het lastig om te verwoorden omdat het vooral veel met gevoel te maken heeft en het niet iets is wat ik heel duidelijk kan aanstippen, maar waarvan ik wel degelijk gemerkt heb dat het veel met me doet.

Ik schrijf dit, omdat ik niet weet hoe ik ermee om moet gaan en hoop dat iemand dit herkent. Ik geniet ontzettend van een leuke series, films en boeken. Van een goed verhaal. Júist omdat ik me zo kan inleven, ik word er helemaal ingezogen. Maar ik denk er serieus steeds vaker aan om mijn abonnement op Netflix op te zeggen. Ik probeer het al zoveel mogelijk te beperken en geen dingen te kijken waar ik bang van word. Ik kijk daarom vooral (romantische) komedies, zodat ik er in ieder geval een goed gevoel aan overhoud. Maar dan nog merk ik dat het teveel effect op me heeft. Tot zover mijn verhaal.

Twitter Facebook
Categorie: Personal Life | 14 juli 2017 | 73 reacties

Reacties

Door Femke op 14 juli 2017 06:07

Ik herken het niet helemaal, maar ik begrijp wel wat je bedoelt. Ik kan soms ook heel erg balen dat iets afloopt. Meeleven in een serie, film, boek kan ik ook. Ik vergeet dat alleen wel weer snel. Jij hebt waarschijnlijk ook, net als ik, dat je bij dingen in het dagelijks leven té veel mee kan leven met iets. Ik moet echt niets kijken over oorlogen of mensen die heel arm zijn. Dit, en nog ontelbaar veel andere dingen, kunnen mij een ontzettend rotgevoel geven en ik moet waakzaam zijn dat ik daar niet in blijf hangen.

[Beantwoorden]


Door Mirte op 14 juli 2017 07:17

Erg herkenbaar! Wat voor mij helpt is om de bloopers/outtakes van een film te kijken op Youtube. Dan krijg je pas door hoe ‘nep’ het is. Het brak mijn hart wel in het begin, om me te realiseren dat Neal Caffrey geen echt persoon is. Maar toch, als je er last van hebt: bloopers en outtakes kunnen helpen!

[Beantwoorden]

Vera Camilla antwoordt op 14 juli 2017 om 12:00:

Ik ga het proberen! Dankjewel Mirte :)

[Beantwoorden]

Zoé De Cock antwoordt op 15 juli 2017 om 12:40:

Is idd een goeie tip maar ik wil soms gewoon niet dat ik besef dat het nep is, als je begrijpt wat ik bedoel? Heel raar gevoel dat ik dan heb..
Had ik ook na het lezen van the hunger games boeken. Echt een tijd volledig afwezig geweest omdat mijn gedachten afdwaalde naar het verhaal. Het gevoel dat ik toen kreeg kan ik ook echt niet beschrijven.

[Beantwoorden]


Door Eunice op 14 juli 2017 07:23

Ik herken een deel wel van wat je benoemd.. ik leef ook er in en mee en kan hierdoor Ook het negatieve meepakken. Doe vooral wat je gevoel zegt; of maak een afspraak met jezelf ik mag maar ….avonden per week netflixen en de andere avonden doe ik iets anders.

[Beantwoorden]


Door Aranka op 14 juli 2017 07:34

Ik herken je verhaal, ik ben ook een ontzettend naïef persoon. Ik kan soms dingen zeggen waarvan ik zo overtuigd ben – wellicht door een film of serie – waar anderen me dan weer voor gek mee verklaren en dan schaam ik me toch wel een beetje. Of ik reflecteer een film of serie op de werkelijkheid. Wat nou als er echt nog maar een paar mensen op aarde leven en de rest in zombie’s veranderen, wat zou ik dan doen? Allemaal van die gekke hersenspinsels waar je niets aan hebt. Wat voor mij helpt is het er over hebben. Ik heb heel wat nuchtere mensen om mij heen die die gekke gedachten van mij kunnen ontkrachten. Dan denk ik er ook weer even nuchter over na en weet ik dat dat helemaal niet kan. En een wijsheid die me door mijn opa en oma is verteld die me altijd bij is gebleven en waar ik ook ‘kracht’ uit haal. Je leeft maar één keer, laat angst je niet lijden, mocht er wel iets gebeuren gebeurt het, maar jij hebt er wél van genoten.

[Beantwoorden]

Vera Camilla antwoordt op 14 juli 2017 om 12:01:

Dankjewel Aranka <3 Ik merk inderdaad dat erover praten vaak al zoveel kan doen, maar dat vind ik dus juist heel eng. Moet ik echt nog erg aan wennen. Wat het laatste deel betreft: dat realiseer ik me ook steeds meer.

[Beantwoorden]


Door Lucy op 14 juli 2017 07:40

Ik heb heel lang precies hetzelfde gehad. Zeker tot mijn achttiende ging ik nooit naar 16+ films, omdat ik van tevoren al wist dat die te heftig zouden zijn. Ik heb het altijd heel moeilijk gevonden om onderscheid te maken tussen film en realiteit, dus een heftige moord of andere gebeurtenis in een film kon voor mij voelen alsof ik er naast heb gestaan en daar kon ik dan op het moment intens angstig, en daarna dagen overstuur van zijn. Een aantal jaar geleden is dat opeens vanzelf over gegaan. Nu kan ik dat onderscheid beter maken (en het ook echt zo ervaren, niet alleen maar herhalen in mijn hoofd dat het maar een film is) en word ik niet snel meer bang van gebeurtenissen in films. Ik ben wel nog steeds heel gevoelig voor de sfeer die een film geeft. Als ik een naar gevoel krijg van een serie kan dat echt mijn wereldbeeld beïnvloeden en word ik argwanend, neerslachtig en negatief. Ik herken het nu gelukkig snel en kan dan stoppen met kijken. Dit gebeurt overigens eerder als ik over het algemeen al niet zo lekker in mijn vel zit en door een periode met paniekaanvallen ga, dan ben ik er gevoeliger voor.
Meeleven met personages doe ik ook intens. Het is altijd janken als er iets gebeurt. Het “missen van” als het voorbij is ervaar ik eigenlijk alleen met boek personages, omdat ik daar soort van een intiemere (vooral langere, denk ik ook) band mee heb.
Deze post was misschien niet makkelijk voor je om te delen, maar ik wil je er enorm voor bedanken want je bent de eerste die ik tegen kom die dit ook in deze mate meemaakt. In mijn leven stuitte het altijd op veel onbegrip, toch fijn om te weten dat ik niet de enige ben. Dank je wel!

[Beantwoorden]

Vera Camilla antwoordt op 14 juli 2017 om 12:02:

Jij ook heel erg bedankt voor je comment, daar help je me ook heel erg mee. Ik herken het wel en het geeft me vertrouwen in dat ik het nog wel ga leren te onderscheiden.

[Beantwoorden]


Door Willemse op 14 juli 2017 08:16

Ikvond het soms lastig om heftige dingen te zien, maar alleen docu’s of dingen die wel echt gebeurd waren.
Zoals opsporing verzocht haha….dan weet ik dat dat gewoon maar los rond loopt.
Maar heb ook wel wat eelt op mijn ziel gekweekt, omdat het niet handig is om zo gevoelig te zijn.
Niet voor mijn (nuchtere) gezin maar ook lastig voor mijzelf.
Gelukkig gaat het nu beter, maar sommige echt gebeurde dingen trek ik mij nog steeds aan.

[Beantwoorden]


Door Susan op 14 juli 2017 08:42

Oooh ik heb dit ook. Vooral als ik series/boeken bingewatch (of lees). Dan ben ik daarna helemaal gedesoriënteerd omdat ik het gevoel heb dat ik in die wereld leefde. Gelukkig kan ik het na een dag wel loslaten, maar herkenbaar is het sowieso.

[Beantwoorden]

Vera Camilla antwoordt op 14 juli 2017 om 11:59:

Dat herken ik, is zo gek.

[Beantwoorden]


Door Lynet op 14 juli 2017 08:46

Hoi lieve Vera,
Normaal reageer ik niet maar vandaag wil ik dat wel doen.
Jouw verhaal en ervaringen zijn heel erg herkenbaar voor mij. En als ik de anders comments lees vind ik het ook fijn om herkenning te zie. Ik ben er sinds een korte tijd achter dat ik HSP ben, dat houdt simpelweg in dat je een soort filter mist waardoor alles anders binnenkomt. Ik kan vooral muziek heel intens ervaren, bij film heb ik het gevoel alsof ík de hoofdrolspeler ben en gevoelens van andere ervaar ik intens met ze mee. Bij blijdschap tof, bij verdriet heel lastig.
Ik denk dat dit ook voor jou geldt, zoek er maar eens op als je het interessant vind. Voor mij vielen er ooeens heel veel puzzelstukjes in elkaar. Dacht altijd dat ik ‘raar’ was en probeerde het te verbloemen of weg te stoppen, ik ben in een burn-out geraakt en nu wil ik dus alles proberen toe te staan en er beter meer leren om te gaan.
Het is echt bijzonder en kan je juist veel goeds opleveren!

[Beantwoorden]

Anna Lena antwoordt op 14 juli 2017 om 10:18:

Ik ging net hetzelfde zeggen!
Zelfs toen ik enkel al de titel las dacht ik meteen ‘dit klinkt nogal als HSP’.
Ik ben het namelijk ook en heb hier ook lang last van gehad. Ben depressief geworden, en net als jij heb ik daarna middelen gezocht om ermee te leren omgaan. En na 3 jaar lukt dit eindelijk goed, door me bewust te worden van wat ik voel en waarom ik het voel. En door te aanvaarden dat dit is wie ik ben.

Dus, Vera, ik ben het eens met Lynet: zoek het eens op, en je zal meteen merken of jij het bent of niet. Er bestaan ook tal van online tests die je wat meer uitleg kunnen geven.

Veel succes, Vera!

[Beantwoorden]

lynet antwoordt op 14 juli 2017 om 11:50:

Bedankt voor je reactie Lena. Ik zit momenteel in een depressie en heb ook steeds meer het idee dat dat te maken heeft met mijn HSP inderdaad. Ik leer mezelf opeens op een heel andere manier kennen dan ik dacht dat ik altijd was. Ben toch wat meer introvert dan ik mij altijd voordeed.
Hoop dat je het positief oppakt Vera, kan ook ‘verklaren’ waarom je wat sneller paniekerig bent, moe etc. Indrukken kosten veel energie!

[Beantwoorden]

Anna Lena antwoordt op 14 juli 2017 om 12:20:

Het spijt me te horen van je depressie, Lynet. Dat wens ik niemand toe.
Ik ben zelf op een gegeven moment naar de dokter moeten gaan omdat ik er zo doorheen zat. Die heeft me toen antidepressiva voorgeschreven, niet alleen voor m’n depressie, maar ook voor m’n hooggevoeligheid.
Ik weet niet of je dit al weet, maar HSP’ers hebben meestal een tekort aan serotonine in hun hersenen. Het soort antidepressiva die ik neem maakt dit aan, waardoor ik op een ‘normaal’ level van serotonine kom.
Ik neem deze nu anderhalf jaar en ze maken m’n leven ZO veel makkelijker. Ik ben ook blij dat ik de medische uitleg er nu achter ken.
(Ik wil absoluut niet zeggen dat jij antidepressiva moet nemen he, ik wou gewoon m’n verhaal delen.)

Heel veel succes, je komt er wel door, ook al lijkt het misschien op dit moment niet zo. Veel liefs!

Vera Camilla antwoordt op 14 juli 2017 om 12:03:

Dankjewel voor je openheid Lynet, ik pak het zeker positief op. Ik leer veel hiervan, nogmaals bedankt.

[Beantwoorden]

Tjitske antwoordt op 14 juli 2017 om 12:28:

Hoi Vera, ook ik reageer nooit. Misschien omdat ik een vrouw van 49 ben en eigenlijk niet in je doelgroep val (maar misschien is je doelgroep groter dan je denkt). Ik zie je de laatste tijd worstelen met je angststoornis, je paniekaanvallen en nu dit. Dat maakt dat ik tóch wil reageren. Ik herken het allemaal. En ik denk precies hetzelfde als wat hierboven al gezegd wordt: waarschijnlijk ben je hoogsensitief. Ik ben dat ook en weet dat pas sinds kort. Had ik het maar geweten toen ik jonger was, dan had ik waarschijnlijk beter geleerd om ermee om te gaan. Ik raad je echt aan om je hierin te verdiepen en om wellicht ook iemand te zoeken die je hierbij kan helpen. Hoogsensitieve personen hebben prachtige kwaliteiten (en deze maken van jou het mooie mens dat je bent), maar worstelen ook met allerlei zaken waar andere mensen hun schouders over ophalen. Je bent niet gek ofzo. 20% van de mensen is hoogsensitief. Het is ook niks zweverigs, maar gewoon je aanleg.
Voor mezelf heb ik besloten heftige series maar even te laten voor wat ze zijn. Er zijn genoeg andere mooie dingen om te kijken. Heftige boeken lees ik alleen als ik goed in mijn vel zit. Reken jezelf er niet teveel op af. Andere mensen doen andere dingen weer niet, die jij wel doet.
Ik wens je heel veel sterkte en ik weet zeker dat het je gaat lukken om ermee om te gaan (er is je tenslotte al zoveel gelukt!).

[Beantwoorden]

Vera Camilla antwoordt op 17 juli 2017 om 08:56:

Dankjewel Tjitske, hier heb ik veel aan ❤️

Lou antwoordt op 16 juli 2017 om 09:29:

Vera, pas op met de hsp reacties. Hoogsensitiviteit is niet wetenschappelijk bewezen, het is een containerbegrip waaronder mensen met aan depressie gerelateerde klachten meestal door zelfdiagnose een draai geven aan hun problemen. Het staat niet in de dsm, omdat ziektebeelden te veel verschillen en diagnoses dus niet goed gesteld kunnen worden. Wie hsp tegenkomt en denkt: ja, dat ben ik, gevoelig, overempathisch, snel overprikkeld, herkent zich. Dat kan empowerend werken, mensen voelen zich begrepen, maar het kan ook betekenen dat mensen zich buitengesloten voelen of een verkeerde behandeling ondergaan.

Ik vind de tip van Tjitske hierboven overigens heel logisch: er is niets mis met het ontwijken van onnodige situaties waarin jij je niet lekker voelt. Dat doen alle mensen, label of geen label. De een kijkt geen horror, de ander gaat nooit naar festivals, de derde zal nooit in z’n eentje op vakantie gaan, de vierde spreekt niet in het openbaar, de vijfde viert nooit z’n verjaardag. Verschil mag er zijn, maar het is niet altijd nodig om het te problematiseren. Zo bijzonder zijn we allemaal niet.

[Beantwoorden]

Senn antwoordt op 16 juli 2017 om 09:48:

Ja precies!

[Beantwoorden]

Antoinette antwoordt op 16 juli 2017 om 12:49:

Ook al is het geen officiële diagnose, juist omdat er zoveel variaties HSP’ers zijn, dat neemt niet weg dat de informatie omtrent HSP zoveel erkenning en herkenning kan brengen. Voor mij viel daardoor alles ineens zoveel beter op zijn plek en voelde ik me minder raar. Ook kon ik veel van mijn karakter verklaren en ook vervelende situaties vermijden, bijvoorbeeld doordat ik patronen ging herkennen. Uiteindelijk gaat het erom dat je er iets voor jezelf uithaalt, of je daar nu een (al dan niet) gediagnosticeerd label op plakt of niet. Ik zou je dan ook zeker aanraden je eens te verdiepen in HSP (en HSS) Vera! Goed dat je dit bespreekbaar maakt.

[Beantwoorden]


Door nicoleswereld op 14 juli 2017 09:43

Ik herken mij ook wel in je verhaal, vooral tijdens een spannende (waar gebeurde) serie/boek. Ik moet dan ook echt even wat anders gaan doen en wat voor mij dan vaak wel werkt is hardlopen, of het bekijken van grappige tekenfilmpjes. Hierna word het bij mij dan al iets minder en kan ik het een beetje van mij afzetten.

[Beantwoorden]


Door Janneke op 14 juli 2017 09:52

Zeker herkenbaar dit. Bij boeken heb ik dit vooral. Dan is mijn stemming afhankelijk van wat er op dat moment in het boek gebeurt en wordt ik er helemaal in meegezogen. Als je dan stopt met lezen en om je heen kijkt moet ik zeker 30 minuten resetten om weer in de echte wereld te leven en het nare gevoel van me af te zetten. Dat is voor mij de reden om dezelfde (luchtige) boeken opnieuw te lezen en het lezen van meer intense boeken te bewaren voor tijden waarop ik weinig aan mijn hoofd heb. Anders is het veel te heftig. Films kijk ik ook liever meerdere keren, een nieuwe film (of nieuwe muziek) aanzetten voelt echt als grote een stap die ik bij voorkeur niet neem.

[Beantwoorden]


Door Angelique op 14 juli 2017 10:16

Lieve Vera, dapper dat je het hebt vertelt.
Ik herken het wel, vooral de 13 reasons why had ik niet moeten kijken. Het blijft sterk. Bij me hangen en dat angst vind ik niet fijn.
Maar helaas nu zit ik te herstellen van een burn-out kijk ik geen thrillers meer enzo. Alleen nog maar new girl modern family
Wat mij vooral helpt bv is om spannende dingen niet meer ’s avodns te bekijken maar in de middag en daarna iets grappigs oid te bekijken.
Maar het is idd best lastig om je niet door angst te laten leiden.
Ik hoop dat je vindt wat je voelt en straks beter hiermee kan omgaan.
Vind dat je hartstikke goed doet meid!!

Veel liefs x

[Beantwoorden]


Door Loes op 14 juli 2017 10:31

Ik kan me wel iets voorstellen bij wat je vertelt, ik leef me soms ook zo in in een serie/film dat het mijn stemming kan beïnvloeden. Gelukkig heeft het bij mij geen ‘blijvende’ werking vaak, alhoewel ik wel merk dat als een serie afgelopen is, ik een personage kan missen. Ik denk dat het iets zegt over je creativiteit en levens van compassie dat je je zo in kan leven. Maar als je er er echt last van hebt, kan je misschien eens met iemand erover praten? Misschien hangt het wel samen met je angststoornis en het ontvluchten van de ‘echte’ wereld?

[Beantwoorden]

Vera Camilla antwoordt op 14 juli 2017 om 11:59:

Ja, dat zou best kunnen…

[Beantwoorden]


Door lili op 14 juli 2017 10:44

Je maan in vissen maakt je erg gevoelig

[Beantwoorden]


Door Josephinae op 14 juli 2017 11:05

hoi, wat vervelend voor je dat je je zo inleeft, misschien herken je je in het hoog sensitief
zijn ?
Voorkom onnodige prikkels. Hou het dagelijkse leven simpel.

prettig weekend :)

[Beantwoorden]


Door Heleen op 14 juli 2017 11:23

Heel erg herkenbaar. Eerder heb ik dit ook erg gehad. Als kind vooral met boeken en later meer met series (films duurden voor mij gelukkig net kort genoeg om mezelf er niet compleet in te verliezen).
Bij mij was het vooral dat ik graag het boek of de serie wilde leven. Ik wilde zó graag ook naar een toverschool dat het me echt pijn deed dat dit niet kon. En ik smulde van de griezelbus, maar had iedere nacht nachtmerries en was altijd bang in mijn kamer.
Als ik suits keek wilde advocaat worden en bij greys anatomy dokter en na white collar was ik oprecht overtuigd dat ik meesteroplichter kon worden (facepalm).

Tips? Helaas niet. Het is bij mij eigenlijk vanzelf met de jaren minder geworden. Ik merk dat ik me meer focus op mijn eigen (realistische) doelen, maar dat is niet heel bewust gegaan.
Misschien is het nog het belangrijkste om het niet al te erg te vinden, maar dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan.

[Beantwoorden]


Door M op 14 juli 2017 11:55

Hi Vera, normaal reageer ik nooit.. Maar ik wil het nu toch even tegen je zeggen :) Het klinkt alsof je kwaliteit tevens je valkuil is (wat in veel gevallen zo is natuurlijk). Je vermogen tot inleven in een ander is bijzonder en daar ben je uniek in. Dat het voor jou doorslaat in angst is natuurlijk heel erg naar.. Hoe je er mee om kan gaan weet ik dan ook niet goed. Maar wat ik wel wil zeggen is dat je inlevingsvermogen ook een hele mooie eigenschap is. De mogelijkheid tot het meevoelen van emoties is niet bij iedereen zo aanwezig. Maak er gebruik van; maar bewaak je grenzen.

[Beantwoorden]


Door Anne op 14 juli 2017 12:17

Zo herkenbaar! Heb er echt discussies over gehad met mijn exvriend; ik wilde echt geen oorlosgfilms kijken, ook geen ‘hele mooie oscar-bekroonde’.
Als ik dat soort dingen zie raak ik in paniek en ook als iemand dan zegt ‘het is maar een film’ denk ik ‘dít is misschien een film, maar zulke dingen gebeuren echt; er worden nog steeds mensen gemarteld en gestenigd en er is zoveel ellende. De wereld is verschrikkelijk. En ik zit hier in m’n veilige omgeving en niet eens probéér iets te doen om het te veranderen’.

Dan denk ik ook ineens dat ik misschien wel de wereld moet verbeteren en de politiek in moet om in ieder geval te proberen vrede te creëren. Terwijl ik eigenlijk die behoefte niet voel.

Dus, erg vermoeiend en deprimerend. Ik heb geen tip, maar je bent in ieder geval niet de enige. Wat ik altijd deed is daarna dierenfilmpjes kijken als afleiding, die vrolijken een beetje op, maar eigenlijk werkt het alsnog niet.

Nu ik erover nadenk, dit had ik ook bij veel afleveringen van Game of Thrones, heb echt hyperventilerend zitten kijken, maar vind de serie zo gaaf dat ik het toch wil zien.

Ohja, ik heb nog wel een extra tip: kijk films met de gordijnen open en s’middags! Ik kan dan altijd veel beter relativeren dan s’nachts als ik moet gaan slapen en het donker is!

Groetjes,
Anne

[Beantwoorden]


Door Tiny op 14 juli 2017 12:24

Ik heb voor mezelf de keuze gemaakt om geen enge dingen meer s’avonds te kijken, ik beleef het s’nachts in m’n droom als levensecht en word er paranoide van. Zie achter elke muur een inbreker of enge vent. Ik ben zelf hoog sensitief en dat heeft er bij mij ook mee te maken, alles komt te heftig binnen. Misschien hekpt het om wat minder netflix kijken, of wat meer overdag zodat je niet daarna gelijk naar bed moet. ik heb bewust geen netflix, ik zou continu bezig zijn met de dingen die ik voorbij zou zien komen. Want het spannende trekt wel bij mij, dat is het gekke.

[Beantwoorden]

Vera Camilla antwoordt op 17 juli 2017 om 08:57:

Dat heb ik dus ook, het spannende trekt me juist heel erg en daarom is het zo moeilijk er nee tegen te zeggen. Ik probeer inderdaad wel zoveel mogelijk de dag positief af te sluiten om er zo min mogelijk last van te hebben, dat lukt wel steeds beter gelukkig.

[Beantwoorden]


Door Virginie op 14 juli 2017 12:26

Herkenbaar dit!
Had dit met 50 shades of grey ;-) Wanneer het boek uitgelezen is dan heb ik iets van ‘en nu’. Alsof ik de rest van hun leven wil lezen, want hoe kan een verhaal nu stoppen? Ze leven nog, er kan nog zoveel gebeuren.. Terwijl het dan wel saai zou worden natuurlijk..

Had dit ook bij Twilight na de laatste film.. Toch afscheid nemen ergens..

Je bent dus niet alleen ;-)

[Beantwoorden]


Door Jessica J. op 14 juli 2017 13:24

Ik vind het moedig dat je dit deelt. Voor mij is het niet helemaal herkenbaar, maar ik begrijp wel waar het vandaan komt. Dat ‘missen’ van personages, heb ik dan weer wel heel erg. Ook droom ik vaak dat ik deel uitmaak van de serie die ik op dat moment aan het kijken ben en ik die personages persoonlijk ken. Op zich niets mis mee, maar ik voel me ’s ochtends toch raar als ik me bedenk dat ik die nacht bijvoorbeeld samen was met Jasper uit The 100.

[Beantwoorden]

Vera Camilla antwoordt op 17 juli 2017 om 08:59:

Dan heb je echt zo het gevoel die mensen te kennen he, realiseer je je niet dat het personages zijn.

[Beantwoorden]


Door Simone op 14 juli 2017 13:30

Als iemand die bekend is met depressie en angststoornis raad ik je aan om NIET 13 reasons why te kijken. Het is inderdaad een heftige serie en ik nam, net zoals jou, het mee. Ik ben erg gevoelig voor films, muziek en boeken. Ik word blij van blije films en triest van trieste films. Ik voelde me oprecht een lange tijd heel naar door de serie. Tegelijkertijd houd ik heel erg van goede series, ik heb er heel erg veel gekeken. 13 reasons why vond ik ook niet de moeite waard. Ik vind de serie zelf erg mediocre. Heel erg gericht op sensatie. Natuurlijk is het gemaakt om de “message” die het naar buiten brengt. Maar kwalitatief vond ik de serie niet goed.

[Beantwoorden]


Door Charel op 14 juli 2017 13:36

Sommige series kan ik echt niet kijken omdat ik me er zo rot over kan voelen. Zeker de 13 reasons why ergens trekt het mijn aandacht maar ik zou er echt dagenlang mee zitten en nadenken over hoe die personages zich voelen. Bah ik haat het!

[Beantwoorden]


Door Annika op 14 juli 2017 15:11

Ik snap wel een beetje wat je bedoelt. Ik heb er zelf eigenlijk alleen last van als ik niet lekker in mijn vel zit. Op het moment heb ik veel stress en ik merk dat alles harder binnenkomt. Zowel fictie als non-fictie. Ik kan niet eens naar het nieuws kijken zonder te huilen om alle narigheid in de wereld.

Voor mij werkt het om de bron van de stress aan te pakken en om zoveel mogelijk bezig te zijn met andere dingen. Een project waarin ik alles kwijt kan.

[Beantwoorden]


Door Marleen op 14 juli 2017 16:21

Lieve Vera,

Wat ben je toch een mooi en open persoon.Ik herken heel veel in wat je schrijft en net wat hier al eerder is geschreven past het plaatje bij een HSP-er/ADD-er .Zelf ben ik er sinds een tijdje achter dat ik alles ook veel intensiever beleef,ervaar en aantrek,dan andere mensen (en dan ben ik al 43!) .Ik kan je niet zeggen wat je er aan kunt doen,ik denk dat het bij je persoonlijkheid past en dat je dat ook zo juist een mooi persoon maakt,maar dat maakt het niet altijd even makkelijk,kon je maar af en toe even een schakeltje omzetten ;)

[Beantwoorden]

Vera Camilla antwoordt op 17 juli 2017 om 08:59:

Dankjewel Marleen! ❤️

[Beantwoorden]


Door Anna op 14 juli 2017 17:14

Hi Vera!

Herken me zo ontzettend in jou, Ik kijk soms films met de hoofdrol een vrouw is zodat ik me kan verplaatsen in de hoofdrolspeelster. Daarom huil ik altijd om iets te romantische films en lach ik wanneer er iets moois gebeurd.

dus nergens om je voor te schamen! Ik doe lekker mee

[Beantwoorden]


Door Moniek op 14 juli 2017 17:26

Ik snap wat je bedoelt! Ik heb hetzelfde. Dit kan te maken hebben met overgevoeligheid, hier heb ik zelf ook ‘last’ van. Of nou ja, last, het heeft natuurlijk twee kanten. Maar ik begrijp je.

[Beantwoorden]


Door Moniek op 14 juli 2017 17:27

Met overgevoeligheid bedoel ik natuurlijk hooggevoeligheid, wat ook meteen een stuk positiever klinkt :)

[Beantwoorden]

Vera Camilla antwoordt op 17 juli 2017 om 09:00:

Ik snap wat je bedoelt :)

[Beantwoorden]


Door juul op 14 juli 2017 20:17

Wat een fijne post! Ik herken dit zoo erg vooral bij twilight. Ik heb de films de eerste keer dat ik ze heb gekeken meteen nog een keer gekeken en ook heb ik toen de boeken gelezen. Ik was letterlijk obsessed met deze films en was er echt zoo erg mee bezig. Net zoals mirte kijk ik ook de bloopers op youtube en dat het help een beetje. Nog tot twee jaar geleden kon ik ook flikken maastricht niet kijken omdat ik daar te veel in meeleefde. Ik ken niemand die hier ook zo’n last van heeft als ik. Ik kijk nu ook the 100 en toen (spoiler alert), ik zal zijn naam niet noemen, de liefde van Clarke dood ging/ vermoord werd was ik een week later nog steeds een beetje van slag. Als je dit hebt gezien dan snap je wel wat ik bedoel denk ik. Zo heb ik nog zoveel andere film/serie obsessies vooral over de perfecte romance die ik dan ook wil, en terwijl ik ook weet dat dat niet bestaat blijf ik toch hopen. Wat ben ik blij dat ik niet de enige ben die erg last heeft van het te veel meeleven in films.
Dankjewel Vera <3

[Beantwoorden]


Door Alba op 14 juli 2017 20:39

Herkenbaar hoor Vera! Wat me ook wel eens overkomt: dan heb ik een film gekeken en loop daarna langs de spiegel in de gang. Als ik mezelf in de spiegel zie, denk ik: oh ja, zo zie ik eruit. Ik ben niet dat personage. Zo zeer zit ik dan in het verhaal.
Ik moet zeggen dat het met de leeftijd wel minder erg is geworden (ben nu 30+). Het vlakt af, maar vooral doe ik het mezelf gewoon niet meer aan om dingen te kijken waar ik niet tegen kan. Enge films, horror, thrillers, heftige vechtfilms of oorlogfilms: nee. Zeker niet vlak voor het slapen gaan, en zeker niet in een heel donkere ruimte. Er moet genoeg licht zijn, zodat ik eraan herinnerd word dat ik in het hier en nu ben.
Toen ik een keer opnieuw een serie ging kijken die ik al gezien had, zag ik heel erg op tegen de aflevering waarin ik wist dat iemand dood ging. Toen dacht ik, weet je wat, ik kijk hem gewoon niet. Waarom zou ik.

Net als hier eerder al gezegd is, je zou best eens HSP kunnen zijn. Ik ben dat ook. Je bent helemaal niet raar. Wees gewoon lief voor jezelf. Misschien kun je even een seriedetox doen, en in plaats daarvan boeken gaan lezen. Die komen wat minder heftig binnen.

[Beantwoorden]

Vera Camilla antwoordt op 17 juli 2017 om 09:03:

Zo herkenbaar! Ik heb ook best veel moeite met de bios, vooral tijdens spannende (donkere) films. Liever een gordijntje open en als het kan het raam op een kier, haha. Kijk daarom ook haast liever films thuis op de bank. En wat je zegt over de spiegel, ook dat herken ik. Super gek, dan zit je er zo ín.

En ik ben het met je eens, ik kijk het ook steeds minder. Maar ik vind het wel jammer/lastig soms, dan heb ik het gevoel dat ik iets ook moet zien omdat iedereen het er over heeft en het geweldig schijnt te zijn en ik het dan niet wil missen.

[Beantwoorden]


Door Queenie op 14 juli 2017 22:02

De laatste x dat ik me zo erg in leefde dat ik met zo’n verdrietig gevoel naar bed ging was een aflevering van Grace Anatomy. Arizona en Callie zaten bij zo’n marriage counceler om hun huwlijk te redden. T was zo heftig en goed gespeeld. En t eindigde niet goed. T waren niet eens mijn fovoriete karakters en ik moest niet huilen dit leek juist wel heftiger. Ik dacht wooooh t is een serie, t is een serie…. en toch was t effe lastig het van me af te schudden. Horror Thrillers vind ik leuk maar niet met geesten en zo daar kijk ik geen eens de trailers van. Films als Dear John, Safe Haven en The longest ride daar kan ik me zo in leven, heerlijk gevoel. Ik vroeg me altijd af of anderen dat ook zo erg hadden, soms krijg ik gewoon vlinders in me buik. Echt last van het inleven heb ik gelukkig niet meer. Wel als tiener, ik schreef toen zelfs in een dagboek hoe erg ik t vond dat ik Baywatch of Flying Doctors moest gaan missen. (Ja ben wat ouder hihi) ik heb geen idee hoe ik daar overheen ben gekomen. Misschien leeftijd of mijn andere kijk op t leven. Dus sorry ik kan je daar niet bij “helpen”. Als ik alleen ben en ik heb toch iets gezien wat te spannend of eng was kijk ik altijd effe een aflevering van Friends of Modern family. Dat helpt. Ik was een x Heroes aan t binchwatchen en moest echt pauze nemen na wat afleveringen omdat ik constant in spanning zat. Vond t niet lastig hoor, maar zo erg leef ik me soms in. Oh en waar gebeurde verhalen…. daar is altijd wel iets wat zoooo oneerlijk is dat je t lieftst de tv in wil stappen en een persoon door elkaar wilt schudden. Ik haat t ook als films een slecht einde hebben. Er was een film waarvan een man en vrouw belaagd werden door tieners in een bos de film liep zo slecht af, dat gaf ook zo’n rot gevoel. Had ik t geweten had ik niet gekeken. Ook al ebt t gevoel wel weg. Misschien er niet te lang in blijven hangen en gelijk even iets kijken waar je om moet lachen. The Cure is een film die heb ik al zo vaak gezien maar nog kan ik janken op t eind maar de eerste x wow ik liep over…. jee ik heb wel erg veel geschreven maar er schiet me telkens iets te binnen. Maar misschien moet je ook gewoon even de enge dingen en drama overslaan. Gewoon even 13 reasons (nog) niet kijken. (ja heel heftig) Er zijn mensen die fan-fictie schrijven, die schrijven dan hun eigen verhaal voor bijvoorbeeld hoe Ron en Harry als volwassenen zijn. Of hoe t verder ging met Rory en Lorelai (voor de comeback). Misschien is dat een idee om ook te doen. Zodat je er niet verdrietig van word.

[Beantwoorden]


Door yvonne op 14 juli 2017 23:07

Ik herken het helemaal. En weet er ook niet goed mee om te gaan. Net als jij probeer ik het zoveel mogelijk te vermijden want het laat mij maar niet los…

[Beantwoorden]


Door Marieke op 15 juli 2017 00:55

Ik herken je verhaal zo….ik heb gejankt bij het laatste Harry Potter boek. Van die flut romannetjes lees ik ook niet meer want dan lijkt je eigen leven ineens saai en raar. Bepaalde films over de oorlog of het slavernijverleden trek ik ook niet en toen de Gilmore girls stopten was ik echt van slag….
We leven veel te veel mee. Net als dat ik samen met dochter van toen 10 jaar heb zitten huilen om het afscheid van Jeff in GTST Pffff….naja….ik begrijp je dus ❤

[Beantwoorden]


Door Laura op 15 juli 2017 01:24

Aan de ene kant herken ik het wel. Ik leef ook erg mee met films/boeken. Ik huil enorm snel zodra het emotioneel wordt! Ook herken ik dat ik het jammer vind als een boek of film is afgelopen en ik eigenlijk nog meer van die levens zou willen weten, hoe het verder gaat. Ik herken alleen niet het deel waarin ik een film/boek/serie om die reden niet meer af wil zien of er te veel in ga geloven of invloed heeft op mijn leven of denken. Ik kan het wel weer van mezelf afzetten dat die dingen fictie zijn. Lijkt me erg lastig wanneer je inleef gehalte toch een stapje verder gaat. Zou ook eigenlijk niet weten wat je hier tegen zou kunnen doen! Bedenken of de dingen wel écht kunnen/zullen voorkomen in het echte leven?

[Beantwoorden]


Door Nancy op 15 juli 2017 14:42

Hoi Vera,

Dit artikel is heel herkenbaar voor mij! Ik kan oprecht verdrietig zijn als een leuke serie of een leuk boek is afgelopen. Ook kan ik heel intens dromen over een serie of film. Zeker als ik die dag veel serie heb gekeken. Dan voelt het alsof ik onderdeel ben van de serie en als ik dan (soms midden in de nacht) wakker word ben ik in de war. Ik kan me dan heel paniekerig gaan voelen. Ik heb zelf ook een angststoornis en heb sinds kleins af aan moeite met spannende films en series. Ik kan maanden last hebben van een enge film. Ik voel me niet veilig meer in mijn eigen huis, heb het idee dat in elk hoekje wel iemand staat om me aan te vallen. Een spannende film in de bioscoop kijken is ook heel heftig voor mij. Want het geluid en beeld komt heel hard binnen. Ik zit soms met hartkloppingen in de zaal, helemaal zenuwachtig door een bepaalde sfeer in de film. Als ik dan in de pauze naar de wc ga, voel ik me ook daar niet veilig. Het is net of ik dan nog in de film zit. Ik weet ergens wel dat de film of serie niet echt is, maar diep van binnen voelt het toch alsof het wel echt is. Ik kon vroeger oprecht heel bang zijn voor voldemort uit de harry potter films bijvoorbeeld. Nu kan ik die films wel rustig kijken. Ik merk dat ik er wel in groei.

Tips die je misschien kunnen helpen:
Zet het geluid niet zo hard (het komt dan minder hard bij je binnen)
Kijk niet te lang achter elkaar film of serie. Neem soms een pauze om even een beetje uit de film/serie te komen
Kijk de film/serie samen met iemand anders
Ik check vaak de kijkwijzer beoordeling. Dan zie je hoe heftig het onderdeel angst is in de film/serie. Dan kan ik me er beter op voorbereiden of de film/serie heftig is voor mij.
Kijk spannende films overdag en niet ’s avonds
Kijk een uur voordat je gaat slapen gewoon een youtube filmpje ofzoiets ipv serie of film, anders blijf je de hele tijd bezig met het verhaal van de serie/film. Youtube filmpjes zijn vaak op zichzelf staand en luchtiger.

[Beantwoorden]

Vera Camilla antwoordt op 17 juli 2017 om 09:04:

Super fijne tips Nancy, die ga ik zeker gebruiken. Heel erg bedankt!

[Beantwoorden]


Door fiona op 15 juli 2017 14:53

Ik vind dit soort posts op je blog zo fijn, niet dat jij het meemaakt maar wel dat je het deelt. Ik heb zelf een angststoornis gehad en in het eerste jaar daarvan, toen het op z’n hoogtepunt was, had ik precies hetzelfde. Alles greep me ontzettend aan en ik droeg heftige films/boeken echt met me mee. Ik heb toen een hele tijd alleen maar chicklit gelezen en comedy gekeken, ik trok al die emoties van anderen gewoon niet!
Voor mij voelde het alsof mijn filters een tijdje weg waren en alles heel hard binnenkwam. Inmiddels voel ik me sterker en kan ik weer meer lezen en kijken zonder dat het meteen voelt alsof ik het zelf heb beleefd. Maar ik wilde alleen maar zeggen dat ik het ken en dat je gewoon moet doen wat goed voelt op dit moment. Ik vind het heel vervelend voor je en ik hoop dat het over een tijdje weer minder is.

[Beantwoorden]


Door Susan | susanblogt op 15 juli 2017 17:33

Dit si echt precies, hoe ik mij ook voel. Maar ik kijk ook bijvoorbeeld veel films en series van sci fi om te ontsnappen aan het feit dat de echte wereld zo ‘saai’ en ‘gewoontjes’ is.

[Beantwoorden]


Door Meryem op 15 juli 2017 19:23

Wat ik meestal doe na een film die wat heftig is. Ik kijk dan een komedie aanraders grown up 1 en 2, of 21/22 jump street, messtal komedie of romans met een happy end.

Waar ik nog steed niet van hou is de vrouw/meisje uit de ring. Ik durf dan niet in de donker te staren of over de rand van mijn Stappelbed te kijken. het duurt dan ook een tijdje voor dat ik het wel weer duurft.

[Beantwoorden]


Door Senn op 16 juli 2017 09:44

Wauw. Wat opvallend veel reacties die over HSP gaan.

[Beantwoorden]


Door Kim op 16 juli 2017 19:11

Dit is voor mij ook erg herkenbaar… Ik heb het een tijd lang gehad met de serie PLL. Ik sliep onrustig, en droomde zelfs dat ik achterna gezeten werd door een stalker. Zo heb ik dat ook met thrillers, enge boeken etc. Op vakantie las ik eens een thriller, en begon ik argwaan te krijgen omdat er een man onder ons balkon op iets of iemand stond te wachten voor een half uur. Ik dacht: die is verdacht, straks is het een moordenaar die naar ons staat te gluren. Echt erg hoe erg ik me liet meeslepen door de verhalen/films!

Erover praten helpt mij dan altijd wel, omdat mijn lieve vrienden/familie het goed kunnen relativeren!
Wel heel goed dat je hierover schrijft, ik denk dat velen zich erin kunnen herkennen :)

[Beantwoorden]


Door Milouleonie op 18 juli 2017 09:49

Ik herken dit wel een beetje hoor! Elke keer als ik grey’s anatomy keek betrapte ik me erop dat ik echt een beetje depri was door al die zware love stories. Ik kijk het ook niet meer! Heftige films kan ik ook echt naar van zijn. Ik denk dat het wel mooi is als je je zo kunt inleven maarja het moet niet ten koste gaan van je eigen gesteldheid.

[Beantwoorden]


Door Severine op 18 juli 2017 15:53

Hey Vera,
Bedankt voor deze post! Weinig mensen durven daar echt over schrijven of praten, ik ben dan ook heel blij dat jij het wel doet! De meesten zijn denk ik bang om er raar door te worden bekeken. Ikzelf herken me heel goed hierin! Ook ik ben de serie “13 reasons why” heel bewust niet gaan kijken. Ik denk dat het voor mij te heftig is. Vooral omdat ik in het verleden al veel te kampen het gehad met depressies en ik een heel angstige persoon ben. Ikzelf weet sinds 2 jaar dat ik hoogsensetief ben. In het begin had ik er echt moeite mee en ervaarde ik het vooral negatief. Nu ben ik er eigenlijk best trots op! Ik ben uniek en ik kan me beter en meer inleven dan “gewone” mensen. Ik vind het meestal leuk, maar soms is het ook té en komt het me teveel. Ik zou het eigenlijk niet meer willen om niet hsp te zijn :-). Gisteren zag ik op tv een documentaire over Breivik en wat voor smerigs hij heeft aangericht. Ik wist dat ik beter stopte met kijken, maar ik wou het echt uitkijken. Daar had ik achteraf spijt van. Ik kon het echt niet meer van me afzetten. Meestal helpt het mij om series te kijken en boeken te lezen die fictie zijn en afspelen in een fantasie wereld. Ook daar kan ik in meegezogen worden, elke keer opnieuw om maar even te ontsnappen aan mijn echte wereld, maar toch helpt het me om te weten dat het niet écht is. Dat dat niet echt kan gebeuren. Ik zou hier over kunnen blijven praten, maar dan zou ik afdwalen! ;-). Heel veel respect dat je dit hebt durven posten,Vera!

[Beantwoorden]


Door M. op 18 juli 2017 20:20

Bij mij heeft 13 Reasons Why geholpen met (een heel klein) stukje verwerken, maar daardoor leefde ik me heel erg in. Toen ‘het’ gebeurde heb ik lopen shaken en huilen in bed. Ik begrijp je goed. Vooral bij Harry Potter (klinkt misschien overdreven) heb ik het heel extreem. Maar mij 13 Reasons Why zag ik het als een stukje ‘exposure’.

[Beantwoorden]


Door Daphne op 18 juli 2017 23:10

Hee Vera,
ik studeer communicatiewetenschap en bij het lezen van dit verhaal begon ik heel erg te denken aan de cultivatietheorie van George Gerbner en het hierbij horende ‘mean world syndrome’. De cultivatietheorie zegt eigenlijk dat hoe meer iemand tv kijkt, hoe meer deze persoon de tv-realiteit als de werkelijkheid kan gaan zien. Het mean world syndrome kan verschijnen als mensen door het tv kijken de echte wereld als gevaarlijker gaan zien. Misschien is het interessant om hier wat (wetenschappelijke artikelen) over te lezen, misschien dat je dingen herkent die jij ook oppikt zoals een bepaalde groep dat in het onderzoek deed, of misschien staan er tips in, door bijv. het gebruik van media te verminderen. Dit is misschien een hele rationele en theoretische benadering, maar misschien helpt het je zo het wat meer in een kader te kunnen plaatsen!

[Beantwoorden]

Vera Camilla antwoordt op 19 juli 2017 om 10:23:

Oh wat interessant, ga ik zeker onderzoek naar doen. Dankjewel!

[Beantwoorden]


Door Eveline Fleur op 19 juli 2017 09:28

Na het lezen van dit artikel wil ik je gewoon een enorme knuffel geven haha. :) Als ik je in het echt zou kennen zou ik er zeker met je over praten. Ik vind het leuk om zo heart to heart te praten met vriendinnen!

Ik herken het zelf niet, alhoewel ik zelf weer overgevoelig ben voor wat mensen kunnen zeggen en doen.. en dat ik voor anderen denk: Oh ze zullen wel dit bedoelen of dat
bedoelen. Terwijl dat helemaal niet zo is. Maar goed dat is weer wat anders haha.. :)

Ik zou de film/serie gewoon kijken als je dat heel graag wilt maar dan af en toe pauzes nemen. Ga even wat drinken halen, doe een lampje of een lekkere geurkaars aan en kijk weer verder. Sluit de film/serie af met iets vrolijks, zoals een comedie bijvoorbeeld of zet vrolijke dansmuziek op om je mood te liften. Ik kijk na een heftige serie zelf ook altijd wat luchtigs. :) Succes! xx

[Beantwoorden]

Vera Camilla antwoordt op 19 juli 2017 om 10:24:

Dankjewel Eveline ❤️

[Beantwoorden]


Door C. op 24 juli 2017 10:21

Hey Vera,

Normaliter reageer ik nooit maar je verhaal deed mij eraan denken alsof je een hoog sensitief persoon zou kunnen zijn. (Google er maar op los)

Mij werd het een aantal jaren geleden verteld door een therapeut. Ik ben een ‘ HSP ‘ en in het begin vond ik het geen fijn idee om anders te zijn dan het gros van mensen. Al helemaal niet in deze maatschappij waarin wordt verwacht dat alles zo snel en perfect moet gaan, er niet veel tijd meer is voor het nemen van rust en hoog sensitieve personen al gauw niet de ruimte krijgen die ze nodig hebben (behalve wanneer ze die zelf claimen.) Maar het bracht ook positieve gevoelens met zich mee vanwege de herkenning en de plaatsing van bepaalde eigenschappen. Het hielp me enorm om mezelf te begrijpen en te accepteren. Daaropvolgend scherm ik mezelf de laatste jaren af van tv en daarmee het journaal. Ik kijk alleen films waarvan ik weet dat ze niet te eng zijn en lees de krant om (minder intens) op de hoogte te blijven van het nieuws. Wanneer ik een boek uit heb uitgelezen en de serie ten einde is moet ik mezelf ook weer een tijdje laten ‘aarden’.

Ik hoop dat je ook herkenning en begrip zal vinden. Ook wanneer je er geen ‘naamplaatje’ voor vindt. Iedereen is anders en er is niks ‘ fouts’. Het is erg moedig dat je je gevoelens hebt gedeeld. Overigens vind ik je sowieso bewonderenswaardig dat jezelf vaker durft bloot te geven!

Al het beste gewenst.

[Beantwoorden]

Vera Camilla antwoordt op 25 juli 2017 om 15:40:

Dankjewel C :)

[Beantwoorden]


Door Vera op 31 juli 2017 09:52

Hee Vera!

Ik heb hier ook altijd last van. Ik zit trouwens te denken he, kan het zijn dat jij ook hoogsensitief bent net zoals 1 op de 5 mensen? (En net zoals ik, Cynthia van cynthia.nl, Nelson Mandela en nog veeeel meer mensen)
Jij voelt volgens mij heel snel aan want anderen van je vinden en je maakt je daar soms druk om (onterecht want je bent een topvrouw!), jij bent altijd bezig met kleur, hoe dingen eruit zien, je merkt dingen op die anderen niet zien en als je ‘gewelddadige’ of ‘heftige’ films kijkt, blijf je daarmee bezig in je hoofd. Dat zijn allemaal onderdelen die misschien te maken zouden kunnen hebben met hooggevoelig zijn. Dit is verder geen ziekte of iets ernstigs, en je zou het in je voordeel kunnen gebruiken! :)
Mocht je het niet zijn, dan is dat natuurlijk ook geen probleem maar ik begon het me af te vragen nadat ik een test had gedaan en er meer boeken over ben gaan lezen. Mocht je deze test ook doen, dan kan dat als je googlet op de test van Elaine Aron. Ik ben benieuwd wat eruit komt bij jou!
Voor nu wens ik je nog een fijne dag :)
Liefs, Vera

[Beantwoorden]


Door Mariska van Vliet op 2 augustus 2017 14:07

Hallo Vera,

Ik herken precies wat jij hebt en ik denk dat jij niet de enige bent.
Toen ik de film divergent zag was ik 2 weken van de kaart vanwege het liefdesverhaal. Ik wou ook datzelfde liefdesverhaal. Daarnaast kijk ik al 7 jaar een serie, waarbij ik 1 aflevering nooit had gezien. Een aflevering waarin een belangrijk personage dood gaat. Het heeft erg lang geduurd voordat ik hier overeen kwam. Ik weet niet waar dit mee te maken heeft. Iemand vertelde mij een keer dat ik misschien hoogsensitief ben. Maar ik druk er geen stempel op. Ik denk dat het normaal is dat je eenzaamheid voelt nadat iets is afgelopen. Ik heb daarom ook nooit een relatie gehad omdat ik bang ben voor het gemis en dergelijke. Met boeken en films ga je soms zo enorm op in het verhaal dat je bijna in die tijd wilt leven. Zo heb ik dat nu ook weer met de film passengers.

[Beantwoorden]


Door Elisa op 4 augustus 2017 23:02

Ik begrijp totaal wat je bedoelt.. nadat ik de divergent boeken uitgelezen had ben ik ook een paar dagen down.. heb ook vaak gedacht dat ik hoogsensitief ben omdat ik erg heftig kan reageren op dingen..

[Beantwoorden]


Door Cindy op 16 augustus 2017 00:05

Ik begrijp je, gurl!! Haha. Heb lange tijd hetzelfde gehad. Inmiddels ists minder, maar ik weet nog precies hoe het voelt. Je hebt het duidelijk genoeg verwoordt, want ik snap je wel. Boeiend om ook eens van een ander te lezen hoor ^_^

[Beantwoorden]