Op de blog van Lenneke las ik het artikel ‘5 lessen die ik leerde van bloggen’. Ik vond dat zo leuk en herkenbaar om te lezen en bovendien zette het me ook gelijk aan het denken. Ik blog alweer zeven jaar op veracamilla.nl. Een mooi moment om 5 geleerde lessen te delen.
1. ik schrijf alleen over wat ik leuk vind
In het verleden voelde ik een sterke bewijsdrang. Ik zocht naar erkenning en daardoor luisterde en keek ik teveel naar anderen en niet naar mezelf. Wat ik wilde, waar ik gelukkig van werd en waar ik in geloofde. Tegenwoordig schrijf ik alleen nog artikelen die ik leuk vind, die ik zelf zou willen lezen en waar ik ‘trots’ op ben. Ik maak alleen reviews van producten waarin ik oprecht geïnteresseerd ben. De reden is simpel: ik word er gelukkiger van en ik vind mijn blog er leuker op geworden.
2. ik ben wel ergens goed in
Op de middelbare school had ik een meisje in de klas dat waanzinnig goed kon zingen en een ander had duidelijk acteertalent, kon geweldig discussiëren, of heel goed leren. Ik had destijds heel erg het gevoel nergens goed in te zijn. Ik had veel moeite met school en haalde met veel leren gemiddelde cijfers, werd met hockey vergeten, bij ballet wilden ze me zelfs geen les meer geven en ik vond zingen heel erg leuk, maar ik kon er niks van.
En toen begon ik op mijn 17e uit verveling deze blog en opende ik een YouTube account en ontdekte ik dat ik wel ergens goed in ben. Daar ben ik echt ontzettend blij om. Al was ik niet meteen heel goed in bloggen en video’s maken, maar dat is niet erg.
3. oefening baart kunst
In het begin van veracamilla.nl schoot ik foto’s met een digitale camera en filmde ik met mijn webcam. Ik schreef met veel spelfouten en maakte reviews met enkel swatches. Ik vond het bloggen gelijk heel erg leuk, maar ik had nog veel te leren. Al doende leerde ik. Mijn taalfouten verminderden en mijn foto’s werden mooier. En natuurlijk kan ik nog steeds leren, zijn mijn blog en ik niet perfect. Blijven oefenen dus, want oefening baart kunst.
4. Als het niet goed voelt, doe ik het niet
Over het algemeen luister ik al vrij automatisch goed naar mijn gevoel, maar soms vind ik het lastig. Omdat ik ook wel eens iets buiten mijn comfort zone wil proberen, maar bijvoorbeeld ook omdat ik als iemand met een angststoornis weet dat mijn gevoel me nogal eens voor de gek kan houden. Toch is er wel een bepaald onderbuikgevoel dat me vaak heel goed kan vertellen of ik iets wel of niet moet doen.
Dat gevoel heb ik wel eens genegeerd toen ik ging samenwerken met een merk dat teveel controle wilde uitoefenen en niet luisterde naar wat ik wilde. Ik was onzeker, wilde geen onnodige problemen maken en durfde me niet te verzetten. Toen ging ik ge-na-de-loos op mijn (excuseer me) bek. Niet fijn, maar ook een wijze les. Dat gebeurt me niet nog een keer. Nu weet ik: wat een ander ook tegen me zegt, als het niet goed voelt doe ik het niet. Echt niet. No way. En nou ophouden.
5. ik kan niet meer zonder
Zoveel is zeker. Ik kan het me niet meer voorstellen, dat ik mijn blog niet heb. Ik heb er nog steeds heel veel plezier in. Het schrijven, bergen foto’s en lekker veel ooglooks maken. Na zeven jaar krijg ik er nog steeds geen genoeg van. Mijn blog blijft mijn kindje.
Het leek me wel leuk als jij als bloglezer me kan vertellen of er misschien iets is wat jij geleerd hebt door het lezen van blogs? En wanneer je zelf blogt, deel dan vooral ook de lessen die jij leerde.
Ja, dat idee heb ik ook wel. Ik heb er echt zo ontzettend veel van geleerd, dat is me heel dierbaar.
[Beantwoorden]