Waaat, ik woon alweer een maand op mezelf! Een maand is eigenlijk niets, want de planning is dat ik vanaf nu nooit meer terug naar mijn ouders ga, en wellicht worden er later misschien nog wel een man en kind(eren) toegevoegd, maar in ieder geval: ik ben dus eigenlijk voor altijd ‘op mezelf’. Maar toch, een maand! Het is zo enorm snel gegaan, maar hoe gaat het nu eigenlijk? Ben ik al helemaal gewend? En zit ik inmiddels onder de brandwonden, of kook ik 5 sterren gerechten?
Mijn huis voelt al veel meer echt als mijn huis. Als ik thuis kom, kom ik ook wel echt thuis. Toch is er nog een kleine 20% die het niet helemaal bevat, maar dat kan ook heel goed komen omdat ik in het weekend naar Arnhem ga, mijn andere thuis. En in Arnhem voelt het vaak in het begin nog niet als thuis, maar na een dag vaak toch ook wel.
Ik heb ook regelmatig dat als ik wakker word, ik niet weet waar ik ben. Arnhem? Wat hoor ik daar voor gerommel? Oh ja, treinen. Ik ben in Amsterdam. Die gedachte heb ik 1 seconde en dan weet ik waar ik ben. Dat voelt trouwens heel ‘gewoon’ en niet als een teleurstelling ofzo.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik heel erg geniet. Dankzij het geweldige uitzicht, de super lekkere vloerverwarming, de mooie ronde ramen (waar jullie ook steeds over beginnen, haha ^^), de fijne omgeving, de supermarkt om de hoek, de aardige buren, mijn heerlijke bed, Gossip Girl en het leuke bezoek.
Ik krijg vaak de vraag of ik eenzaam ben. Natuurlijk woon ik hier nog maar een maand, maar ik heb me nog geen moment eenzaam gevoeld. Ik heb veel afspraken gehad, ben naar buiten geweest, maar heb ook hier veel mensen over de vloer gehad. Dat maakt de woning nog veel fijner, met de pepernootkruimels tussen de bank en de glazen waar Teske en Sanne uit gedronken hebben op het aanrecht.
Ik blog natuurlijk elke dag, en dat doe ik alleen. Maar ik blog niet alleen maar, er hoort meer bij het bloggen. Events, afspraken, die heb ik elke week wel. En natuurlijk vrienden die komen eten, werken of kletsen. En na een dag events, geklets, foto’s en drukte vind ik het juist wel weer heel lekker alleen op de bank te zitten.
Het koken gaat wel oké. Ik heb mijn handen inmiddels 100 keer verbrand, het eten zelf ook verbrand, teveel eten gemaakt, te koud, of te heet, maar vooral ook te simpel eten gemaakt. Jullie weten inmiddels wel dat ik van het genre: pasta pesto, ovenfriet en pannenkoeken ben. Inmiddels heb ik wel besloten echt even wat gezonder te gaan eten. Er zijn genoeg dingen die heel lekker, gezond en niet super moeilijk om te maken zijn. Nee maar echt, ik móet gezonder gaan eten. Dat is deze week al wel iets beter gelukt, hoewel ik wel weer veel te veel eten maakte en het óók nog eens liet verbranden, haha. Oefening baart kunst?
De was doen is ook nog even wennen. Het hoeft niet heel vaak, want ik ben alleen en heb dus niet heel veel was, maar wat wel/niet in de droger mag en wat wel/niet bij elkaar moet is nog even uitvinden. Ik heb de wasmachine ook nog maar 2 weken, en heb dus ook nog maar een paar wasjes gedraaid. Komt wel goed.
De fijnste momentjes vind ik het douchen of in bad gaan met de deur open zodat ik via mijn kantoor en slaapkamer naar buiten kan kijken en alle lichtjes van buiten kan zien branden. Dat geeft me echt een super goed gevoel. En daarna slapen met het raam op een kier, terwijl ik zachtjes nog wat treinen voorbij hoor boemelen.
Ook het wakker worden, met de zon die schijnt, een lekker ontbijt en leuke reacties op de blog om te lezen. En ’s avonds terwijl ik kook (kuch), met muziek en kaarsjes aan. Ik realiseer me nu dat ik dit schrijf met een grote lach op mijn gezicht.
De eerste maand is heel erg goed gegaan en ik ben benieuwd hoe het verder gaat verlopen. Helaas gaat het sinds vorige week met mijn oma niet zo goed, waardoor ik het soms lastig vind me te concentreren. Vanavond ga ik eindelijk naar haar toe. Zo sluit ik de blogpost een beetje droevig af, maar ik heb echt een hele fijne eerste maand gehad.
(eerste foto)
[Beantwoorden]