…en het gaat eindelijk weer de goede kant op. Vraag me niet hoe ik het filmpje van vrijdag online heb kunnen zetten, want wat had ik veel pijn. Een ontstoken haarzakje, dat is meestal een klein rood bultje. Maar het kan ook uitgroeien tot een abces, een enorme bult (bij mij 4 cm breed en 4 cm diep. Goedemiddag!) die ervoor zorgt dat behalve totaal niets doen (op je buik liggen) alles pijn doet. Vooral zitten en op je rug liggen is niet aan te raden.
Het begon de vrijdag ervoor; ik ging naar de huisarts -een vervangende, want mijn eigen arts lag te bakken in de franse zon- die me vertelde dat de abces nog niet rijp was en met een antibioticum het abces al met twee dagen geslonken zou zijn. Met het slikken van twee pilletjes per dag, werd het abces (ander woord voor ontsteking) inderdaad kleiner, maar dat was dan ook het enige gunstige eraan. De pijn was er nog steeds en ook op andere vlakken begon ik me naarder te voelen. Op zaterdag overdag ging het nog wel, maar ’s nachts heb ik de hele dag boven de wc gehangen. Aangezien ik ook paracetamol slikte, gingen we vanuit dat het daardoor kwam. Ik heb al vaker slecht gereageerd op deze pijnstillers.
Ik slikte dus het antibioticum gewoon door, maar op zondag voelde ik me pas echt heel naar. Ik was heel erg door de war, angstig, zwak, had pijn aan mijn hele lijf en kon niets eten. In plaats van dat ik me beter voelde, voelde ik me verschrikkelijk. Ik kon niets. Niet zitten, niet liggen en niet staan. Alles deed pijn. Die ochtend heb ik nog antibioticum geslikt, maar daarna ben ik ermee gestopt. Dat advies kreeg ik ook van de huisartsen post die mama zondagochtend voor me belde. Ze gaven me daar trouwens ook het hi-la-ri-sche advies om sudocrem op de bult te smeren, daar moest het abces wel mee weggaan. Ik kreeg overigens ook rare gedachten die dag, dat ik in een jungle was, dat mijn bed een driehoek was en ik moest de hele tijd aan Oh Oh Cherso denken en dan vooral aan Sniper die “Lekkahr lekkahr!” riep.
Maandag voelde ik me een stuk beter. Ik was gestopt met het antibioticum en had geen pijn aan mijn lichaam meer, geen hoofdpijn meer en ik was niet meer bang of verward. Maar het abces deed wel veel pijn, ik kon nauwelijks mijn bed uit komen. Mijn dokter -terug uit Frankrijk en jaloersmakend bruin- is ’s middags langs gekomen om the beauty (ghehe) te bekijken en heeft toen gelijk de spoed eisende hulp gebeld. Er moest een chirug naar kijken en die zou bepalen of ik andere antibioticum kreeg of dat er het mes in de abces gezet moest worden.
Liggend op de achterbank – wat overigens niet echt aan te raden is, ik werd er vrij misselijk van- ben ik met papa en mama naar het ziekenhuis gereden. Nadat we daar in de wachtkamer de Party en Weekend uit 2006 helemaal doorgelezen hadden, werd ik onderzocht door een dokter en een chirurg. De naam van het meisje weet ik niet meer, maar de jongen wel. Hij heette Dirk, maar ik noem hem the slicer. Want er ging gesneden worden en hij kreeg de eer dat te mogen doen.
Eerst werd er met een heuse echo gekeken hoe groot het abces was: 4 cm breed en 2 cm diep. Toen ik de echo zag, wist ik meteen dat ze Abby moest heten. Dat vond Dirk alleen niet zo grappig. Hij vertelde me dat hij het abces open ging snijden om hem leeg te halen (er zit namelijk pus in, alsof het een huge puist is). Antibioticum was geen optie, daarvoor was Abby te groot geworden. Voordat Dirk ging snijden werd de plek eerst verdoofd en daarna werd er een soort ijslaagje overheen gespoten die de huid wit maakte. Daarna zou Dirk 2 incisies maken en wanneer de abces leeg was er gaas in doen en de boel verbinden.
De verdoving was geen pretje, maar het gesnij en wat hij verder met de snee gedaan heeft (ik zal het voor me houden), al helemaal niet. Dirk schrok er zelf ook van, dat hij 4 in plaats van 2 incisies moest maken. ik heb wel even liggen huilen en ook wat liggen grommen, maar Dirk vond alsnog dat ik me erg dapper heb gehouden.
Na de operatie moest ik 3 keer per dag de wond schoon spoelen onder de douche en het verband vervangen. Mijn ouders helpen me hier gelukkig mee, in mijn eentje is het geen doen. Ik heb overigens geen idee hoe de wond eruit ziet en aangezien mama zegt dat haar maag zich omdraait als ze hem bekijkt, wil ik het ook niet weten. Het schoonspoelen en zitten was vooral de afgelopen dagen heel pijnlijk. Gisteren is de flink lap gaas eruit gehaald door een arts op vreselijke paarse Crocs en nu valt het met de pijn op mijn bil heel erg mee. Ik kan weer zitten en op mijn rug liggen!
Maar waardoor ik me nog steeds niet lekker voel, zijn de pijnstillers die ik slik. 3 maal daags gaat er een capsule Tramadol naar binnen. Ongeveer even heftig als morfine en ja, daar wordt je heel suf en moe van. Maar ook krijg ik last van hoofdpijn en duizeligheid, vooral lezen en computer is geen doen. En toen ik gister heel even meeging naar de Albert Heijn, lag ik daarna uitgeput in bed. Wat kan ik dan wel? In bed liggen, slapen en muziek luisteren en af en toe op twitter kijken hoe het eraan toegaat en zelf laten weten hoe ik me voel.
Wanneer ik kan stoppen met de pijnstillers, weet ik niet. Als ik het weet, horen jullie het natuurlijk. Ik kan echt niet wachten om weer lekker te kunnen werken! Ik mis het echt heel erg. De mooie producten reviewen, de artikelen typen en jullie reacties lezen. Ik vind het ook super om te lezen dat jullie mijn artikelen missen. Maar soms voel ik me daardoor juist ook extra droevig, omdat ik ze zo graag wil schrijven, maar het simpelweg niet lukt. Ik zit nu slechts 5 minuten achter de computer en voel alweer een snijdende hoofdpijn opkomen.
Als ik beter ben, zijn jullie de eerste die het horen. Hopelijk heelt de wond snel en houd ik er in ieder geval wel zo’n vet litteken aan over.
Zo denk ik er ook over!
[Beantwoorden]
ik ook:), veel beterschap (love)
[Beantwoorden]
helemaal mee eens! (love)