Deze maand staat veracamilla.nl alweer 8 jaar online. Alweer 8 jaar ben ik onder mijn voornamen actief op het wereldwijdeweb. Op deze blog, maar ook op YouTube en Twitter en later is daar nog Instagram bijgekomen. De laatste maanden sta ik steeds vaker stil bij de afgelopen jaren. Het is zo snel gegaan. Ik zie op YouTube opeens oude video’s van mezelf voorbij komen. Van Primark shoplogs en zomerse ooglooks. Ik zie een hele andere Vera als ik die video’s bekijk en dat maakt me emotioneel. Die Vera die ik daar zie, word ik nooit meer.
Je kent ze vast wel, artikelen met in de kop iets als: ‘in 2006 was er nog geen…’ en dan een opsomming van zo’n beetje alle social media en techniek die we tegenwoordig gebruiken. Een beetje suf misschien, maar ik heb me daar nooit zo mee bezig gehouden en ik realiseer me nu veel meer dat er wezenlijk dingen veranderen. Hoe meer tijd er verstrijkt, hoe meer er verandert. In de wereld, maar ook in mijn eigen leven en ‘in’ mezelf.
Toen ik in 2009 begon, was ik nog maar 17. Ik zat in een hele andere levensfase. Ik woonde nog niet in Amsterdam, had geen relatie, zat nog op school, blogde vanaf mijn zolderkamer, had geen enkele designertas, of überhaupt een smartphone. Ik was niet bezig met de toekomst, als mensen me vroegen waar ik over tien jaar wilde zijn, haalde ik mijn schouders op. Ik had geen flauw idee. Ik was lekker mijn ding aan het doen, make-up aan het reviewen en filmpjes aan het opnemen met mijn webcam. Ik had geen idee waar het schip zou stranden en eerlijk gezegd maakte me dat ook niet veel uit, ik had veel te veel plezier op reis.
Wat ben ik ontzettend blij en dankbaar voor alle ervaringen. Ik ben nog niet aan het einde, die 8 jaar gaan er nog veel meer worden, maar de laatste tijd sta ik iets meer stil bij al het bijzondere wat er al is gebeurd. Hoe ik met mijn vingers op het toetsenbord en de camera op me gericht, zoveel heb meegemaakt zonder er teveel bij stil te staan. Soms mis ik die tijden, ik had nog geen idee wat me te wachten stond en was het allemaal nog zo zorgeloos. En misschien is het ook mijn leeftijd, dat nu ik 25 ben, ik weer een volgende levensfase in ga. Ergens voelt het wel een beetje zo.
Ik ben iemand die zich alles altijd wat rooskleuriger herinnerd, dan hoe het destijds echt was. Want er was ook veel concurrentie en haat en nijd, waar ik het moeilijk mee had. Het beïnvloedde me en maakte me onzeker. Sowieso was ik onzeker, ik speelde het vooral op veilig, omdat ik negatieve reacties niet kon handelen. Ik wilde iedereen tevreden houden en dat ging natuurlijk niet. Maar een reis maak je niet zonder soms de verkeerde afslag te nemen of in een storm terecht te komen. En als ik terugkijk op de afgelopen jaren, dan kijk ik ondanks dat ik soms door de modder moest, er absoluut met een heel goed gevoel op terug.
8 jaar. Zoveel geleerd en zoveel gedaan. Hoewel ik nog regelmatig even in de toekomst zou willen kijken, ben ik blij dat ik dat de afgelopen 8 jaar niet kon. Dan was ik de Vera die ik nu ben, nooit geworden.
Wow, wat lang en leuk! Thanks Lotte
[Beantwoorden]