De vraag ik die het meest gesteld krijg, op ‘waarom ben je begonnen met bloggen?’ na, is wat mijn familie en vrienden van mijn blog vinden. Die bloed- en zielsverwanten, komen die alleen maar langs voor gratis make-up (en heb je ook mintgroene nagellak?), of ook echt om mijn verhalen van leuke pers events, verschrikkelijke opplakbare eyeliner en spannende samenwerkingen aan te horen?
Mijn familie (vooral mijn ouders) vinden wat ik doe heel leuk. Ze tonen er veel interesse in en tijdens verjaardagen moet ik soms echt even roepen dat we het ergens anders over moeten hebben, omdat het anders de hele dag alleen maar over mijn blog gaat. Alsof wat mijn nichtjes en neefjes op school doen niet net zo belangrijk is. Mijn ouders hebben me vanaf het begin gesteund, hoewel het soms wel even lastig voor ze was om alles te begrijpen. Het ene moment heb je een dochter van 17 – inmiddels 20 – die elke dag naar school gaat en het andere moment werkt ze thuis full-time aan haar beautyblog, reist ze regelmatig naar Amsterdam af en komen er elke dag pakketjes aan waardoor de kartonnen dozen niet meer in de schuur passen. Dat was voor hen, maar ook voor mij even omschakelen.
Ja, ze hebben altijd achter mij en mijn blog gestaan. Ook toen ik stopte met school. Het ging niet meer, de school wilde mij zonder reden laten blijven zitten. Ik leerde er toch al zo bar weinig en na die dag (válentijnsdag 2011, hoe durfden ze?) was ik er wel klaar mee. Ze stonden gelijk pal achter me, ook toen ik besloot een klacht tegen de school in te dienen. Dat heeft me heel veel kracht gegeven. Ik durf te zeggen dat het tot nu toe één van de beste keuzes is die ik heb gemaakt. Want hoewel dat zeker niet voor iedereen geldt, heb ik nog nooit zoveel geleerd sinds ik full-time ben gaan werken.
Ik heb veel vriendinnen die ook bloggen of YouTube filmpjes maken. Sanne, Suzanne en Teske bijvoorbeeld. Zij doen hetzelfde en dus kunnen we het lekker over bloggen en filmpjes maken hebben. Maar we kunnen ook heel goed shoppen, kletsen en lachen samen. Vooral met Suzanne kan ik uren praten en alles bespreken, wat heel erg fijn is. We kunnen discussiëren zonder dat het ongemakkelijk wordt, totaal verdwalen in Amsterdam, boos worden op elkaar, en er daarna met een zak friet in de trein hard om lachen.
Daarnaast heb ik vriendinnen die ik nog ken van de middelbare school, mijn vakkenvul baantje bij de Albert Heijn of de MBO Multimedia opleiding. Daar ga ik ook nog mee om, maar het is wel minder. Onze werelden lijken zo te verschillen. Zij op school en ik thuis met make-up om me heen achter mijn computer.
Ik vind het best lastig mijn ‘wereld’ aan die vriendinnen uit te leggen. Soms heb ik het gevoel dat ik moet verantwoorden wat ik doe, alsof het zo ontzettend raar is. Wel is het zo dat zij misschien niet helemaal begrijpen wat ik doe, maar ik snap hun theater/logopedie/media management opleiding en studentenleven ook niet altijd. Maar er is natuurlijk wel een verschil tussen het niet begrijpen en niet willen begrijpen.
En dan zijn er nog de oude klasgenoten/vriendinnen die me super raar vinden, me achter mijn rug om belachelijk maken met mijn domme filmpjes en blogs over nagellak. Daar lach ik extra lief naar als ik ze tegen kom. Ik zou mijn leven voor geen goud met dat van hen willen ruilen.
Heb jij een ‘opmerkelijke’ hobby en/of baan
en wat vinden jouw familie en vrienden daarvan?
Ah, ja ik snap wat je bedoelt… Dat lijkt me inderdaad frustrerend, zeker ook omdat je familie is. Je wilt gewoon dat ze het snappen!
[Beantwoorden]