Eén keer in de twee weken vind je hier een blogpost van Suzanne, in haar mode column ‘A Touch Of Fashion’. Vandaag is het weer zo ver en kun je genieten van Suz haar schrijfkunsten en liefde voor mode.
Wanneer ik op maandagavond tweets lees over jurkjes zoek ik daar nog niet zoveel achter, maar wanneer ik – als ik inmiddels al in de trein zit- de volgende dag ook nog eens tweets lees over een dresscode, weet ik het zeker: something’s wrong here! Daar zit ik dan met mijn goede gedrag, twee uur te genieten van het OV en met mijn, stiekem onder de vlekken zittende van het Amsterdamse straatleven, Anecdote shopper. Het is nou eenmaal de enige tas waar óók mijn cameratas in past. In een pyamabroek (zoals deze her en der in een outfitpost werd bestempeld) en plat veterschoentje.
Het is dat ik zo nu en dan op events kom als –in dit geval- de lancering van de derde Fashionchick pump, maar anders had ik maar bitter weinig met een dresscode te maken. Niet iets waar je in het ‘gewone’ leven heel veel tegenaan loopt, en voor de duidelijkheid: ook al zou ik best willen van niet, ik ben best wel iemand van het ‘gewone leven’. Want, zonder dat ik wil doen alsof het iets vanzelfsprekends is, die feestjes zijn allemaal leuk en aardig maar ik kom uiteindelijk ‘gewoon’ mijn werk doen. Ik sta er dan ook om bekend dat ik altijd ontiegelijk veel foto’s maak, en altijd achter mijn camera zit. Voor nét dat ene shot moet je nou eenmaal wel eens rennen, duwen, dringen en dan is zo’n jurkje waar je niet in kunt bewegen in combinatie met torenhoge stilletto’s helemaal niet handig. Voor de duidelijkheid: zoiets hoor je niet gauw uit mijn mond, want als iemand een hekel heeft aan de praktische, Nederlandse mode instelling dan ben ik het wel.
Toch is een dresscode een dresscode en vind ik dat je je er zo goed mogelijk aan dient te houden. De organisator van het feestje is de baas, dus zij bepaalt. Recht op vrije kledingsuiting, maar niet als je op kosten van een ander aan het drinken bent, toch? In die trein richting Den Helder werd ik intussen best wel een beetje bloed zenuwachtig. Het hoeft er immers echt niet nog dikker bovenop te liggen dat ik niet uit Amsterdam kom. Als ik uitstap op Amsterdam Centraal is het eerste wat ik zie twee bloedmooie meisjes in korte paillettenrokjes en op torenhoge hakken. Ze hebben de aandacht van het halve Amsterdamse busstation (de mannelijke helft namelijk) en terecht. “Die gaan vast naar iets véél fabulousers”, probeer ik mezelf nog voor te houden. Drie keer raden wie er voor me in de rij staan op de plek van bestemming…
Mijn openingszin tegenover de eerste drie mensen die ik spreek is: ‘Sorry, ik ben echt héél erg underdressed met nog 20 excuses erachteraan’. En dan stop ik ermee. Er zit nou eenmaal een grens aan in hoeverre je je als mens moet excuseren, vind ik. Bovendien: niet alleen mét die openingszin (‘Dat zegt ze vast om me gerust te stellen’), maar ook zónder die openingszin blijk ik nog nooit zoveel complimenten over mijn outfit te ontvangen. Zelfs eigenaresse en oprichtster van Fashionchick.nl, Ellen Snijder, neemt even 5 seconde van haar kostbare tijd die avond om me van top tot teen te bekijken en zegt vervolgens: ‘Je ziet er echt hartstikke mooi uit’.
Misschien niet voor de mannelijke helft van het feestje (of nou ja: helft… op modefeestjes zijn de mannen uiteindelijk toch vaak ondervertegenwoordigd, en degene die er zijn eerder onder de indruk van je mooie jurkje dan van de lange benen die eronder steken), maar aan het einde van de avond kan ik tenminste wel zeggen dat ik ben opgevallen. Heb ik in ieder geval mijn werk gedaan.
Alleen – Benny van Ravenhorst
Met Debbie – Followfashion.nl
P.S. Wil je meer van mij lezen en/of zien? Volg dan ook mijn blog.
volgende keer beter ;)
[Beantwoorden]